ŷ������

برايم سيگاری بگيران
من از ماهِ دُرُشتِ گلگون می‌ترسم��
من اين ساعتِ خسته را
برای هجرتِ شبانه ... کوک نخواهم کرد.


چقدر ساده‌اي�� ری‌ر��!
نه تو، خودم را می‌گوي��
من هنوز فکر می‌کن�� سيب به خاطرِ من است
که از خوابِ درخت می‌افت��.


در آينه می‌نگر��
و از چاهی دور
صدای گريه‌�� گُلی می‌آي��
که نامش را نمی‌دان��!


ری‌ر�� ...!
گفتی برايت
از آن پرنده‌�� کوچکی
که تمامِ بهار ... بی‌جُف�� زيسته بود، بنويسم!
باشد ... عزيزِ سال‌ها�� دربه‌در�� ...!
راستش را بخواهی
بعد از رفتنِ تو
ديگر کسی به آينه نگفت: - سلام!
شايع شده است
اين سالها شايع شده است
که آن پرنده‌�� کوچک
روحِ شاعری از قبيله‌�� دريا بود،
يک شب آوازِ کودکی از بامِ دريا شنيد،
صبح که برخاستيم
باد ... بوی گريه‌ها�� سياوش می‌داد��
و کسی نبود
و کسی نمی‌دانس��
بر طشت‌ها�� زرينِ گَرسيوَز
هزار کبوترِ بی‌س��
شبيهِ ستاره مُرده‌ان��!