ŷ������

Το τρίτο βιβλίο του Indridason και, παρότι θεωρείται το καλύτερό του, μπορώ να πω ότι δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον όσο "Η σιωπή του τάφου", το ακριβώς προηγούμενό του. Και εδώ ο συγγραφέας στήνει μια αστυνομική ιστορία προκειμένου να σχολιάσει την κοινωνική ζωή της Ισλανδίας, μέσω των χαρακτήρων που εμπλέκονται στο φόνο και οι οποίοι ζουν σε έναν κόσμο σκοτεινό, με ένοχα μυστικά και γεμάτο πόνο. Ο ήρωας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τα δικά του οικογενεικά και προσωπικά προβλήματα, τα οποία εκτυλίσσονται παράλληλα με τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Σαν βιβλίο θεωρώ ότι δεν ήταν τόσο στιβαρό, η εξέλιξη της ιστορίας δεν ήταν αρκετά έντονη ώστε να καθηλώσει τον αναγνώστη, και σε ορισμένα σημεία μου έμεινε η αίσθηση ότι οι περιγραφές ήταν μάλλον 'διαδικαστικές' ώστε να προχωρήσει η πλοκή. Συμπερασματικά, είναι ένα βιβλίο μάλλον υποτονικό για τα γούστα μου, ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Indridason είναι ένας συγγραφέας ο οποίος ξεχωρίζει από το σωρό των λοιπών αστυνομικών συγγραφέων, κυρίως γιατί γράφει βιβλία γενικότερου κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος αντί για στείρες αστυνομικές ιστορίες. (5/10)