ŷ������

«Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στο Βερολίνο ο Αλμπίνους�� Μια ωραία μέρα εγκατέλειψε τη γυναίκα του για χάρη νεαρής ερωμένης. Ήταν ερωτευμένος, όχι όμως και εκείνη. Η ζωή του τελείωσε σε πλήρη καταστροφή».
Και συνεχίζει:

«Αυτή είναι όλη η ιστορία διατυπωμένη σε γενικές γραμμές, που θα μας αρκούσαν αν δεν υπήρχε το όφελος και η απόλαυση της διήγησης. Και, παρότι μια ταφόπετρα, τυλιγμένη στα βρύα, έχει άφθονο χώρο για να περιλάβει τη συντμημένη εκδοχή μιας ανθρώπινης ζωής, η έκθεση της λεπτομέρειας είναι πάντα ευπρόσδεκτη».


Με αυτή την αφηγηματική τεχνική της προοικονομίας αρχίζει ο συγγραφέας στις πρώτες σειρές του βιβλίου να μας προετοιμάζει ψυχολογικά για όσα θα συμβούν αποκαλύπτοντας παράλληλα όλη τη ροή των μελλοντικών γεγονότων.

Προσωπικά αυτή ακριβώς η επιτομή της αφηγηματικής τεχνικής εξ αρχής με εντυπωσίασε και συνέχισα την ανάγνωση σίγουρη πάντα πως ο συγγραφέας θα με ανταμείψει με κάθε του σκέψη αποτυπωμένη στο χαρτί.

Έτσι κι έγινε. Το όφελος και η απόλαυση της διήγησης του Ναμπόκοφ θεωρούνται εξασφαλισμένα και σίγουρα.

Πόσο μοναδικά ταλαντούχος λογοτέχνης πρέπει να είσαι για να αρχίζεις με αυτόν τον τρόπο την εξιστόρηση μιας κατά τα άλλα κοινότοπης ιστορίας μετατρέποντας τη, με εργαλεία τις λέξεις, σε ένα έργο αφηγηματικής τέχνης.

Ένα υπέροχο ανάγνωσμα γεμάτο ενσυναίσθηση, πάθος, έρωτα, λάθη, δράματα, τραγωδίες, ηθικούς εξευτελισμούς, υλική υποτέλεια,υποκρισία, απάτη,προδοσία, και ανελέητη εκμετάλλευση σε κάθε αδυναμία που προκαλείται απο ορμέμφυτα, ακόρεστα ένστικτα ηδονής.

Ο Ναμπόκοφ (κατά τη γνώμη μου) στήριξε το μεγαλείο της λογοτεχνικής του δεινότητας στο χάρισμα της συναισθησίας.
Αυτή η κατάσταση ανάμειξης των αισθήσεων ήταν σίγουρα το ευλογημένο εργαλείο της δημιουργικότητας του.
Και φυσικά το «γέλιο στο σκοτάδι» αποτελεί ξεκάθαρα το προοίμιο του αριστουργήματος που έρχεται κατόπιν με το όνομα «Λολίτα».

Σε γενικές γραμμές η ιστορία ειπώθηκε στις δυο πρώτες παραγράφους.

Απο και και μετά ξεκινά το μεγαλείου του συγγραφέα στυλίστα. Χτίζει και παίζει με τους ήρωες του -κυρίως τα τραγικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν- κάνοντας τους υποχείρια των φόβων τους και των πόθων τους.

Έρμαια του εαυτού τους να παραπαίουν ανάμεσα σε αγωνία, απορία και ψυχολογικό λαβύρινθο για τις αποφάσεις και τις κινήσεις που πρέπει να παρθούν ώστε να αντιμετωπίσουν τα θέλω τους, τη θέση τους στην οικογένεια και την κοινωνία, μα κυρίως την ταυτότητα τους και την εξέλιξη τους σε καθημερινή βάση.

Πρέπει να διαλέξουν, να πορευθούν ανάλογα, έτσι ώστε η αίσθηση της ευτυχίας που θα νιώσουν -μολυσμένοι απο το μικρόβιο του πειρασμού- όσο αυτοκαταστροφική και αν είναι, να μπορέσει να ισορροπήσει τους κινδύνους που παρουσιάζονται αναφορικά με τη δυστυχία που θα προκληθεί σε οικεία και αγαπημένα πρόσωπα.

Και φυσικά μέσα στην ανασφάλεια, τον πανικό και την απόλυτα εύθραυστη ευτυχία που πηγάζει απο τον πειρασμό της ηδονής, έρχεται η καταστροφική λύση, που θα προσφέρει πρωτόγνωρες ερωτικές απολαύσεις και θα παρασύρει στην ουτοπία και τη ματαιότητα.

Ο ήρωας μας κυρίως, ο καημένος, αφελής και άπληστος Αλμπίνους κυριεύεται σε βαθμό αρρώστειας απο το πάθος του για την 16χρονη Μαργκό.

Η μικρή τον ξεγελά, καθώς το πεπρωμένο της είναι η αδίστακτη εξαπάτηση και η άνετη ζωή με πλούτο και ανέσεις. Δεν του αρνείται τον άξεστο έρωτα της χωρίς αναστολές, κάνοντας τόν μεσήλικα, εύπορο, αστό, ένα δραματικό υποχείριο.
Ένα υποκείμενο, έρμαιο των ηδονικών απολαύσεων που του προσφέρει σπρώχνοντας τον σε μια κατρακύλα δραματικής αναξιοπρέπειας.

Τον οδηγεί σε πράξεις που δεν θα έκανε ποτέ σε συνθήκες ομαλής συνειδητότητας.
Χάνει τα πάντα και μπλεγμένος στην ανυπαρξία πλέον, θεωρεί πως θα εκδικηθεί και θα σωθεί απο τα φαντάσματα του εαυτού του και τους εφιάλτες του μυαλού του με την τελευταία πράξη λύτρωσης.


Το 5ο αστέρι αφιερώνεται αποκλειστικά και μόνο στη μεγαλειώδη γραφή.
🌟🌟🌟🌟🌟

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.