Å·±¦ÓéÀÖ

Na een lange pauze keer ik terug naar Å·±¦ÓéÀÖ, de verloren zoon op de social media. In de tussentijd heb ik niet stilgezeten, heb ik zelfs veel gelezen, maar ik ga ze niet met terugwerkende kracht publiceren, slechts dingen die ik deze week heb gelezen. Zonder ratings of challenges meer, slechts een review en een mening. Ik word weer een stuk actiever op dit platform, dus verwacht weer lekker veel boeken.

Tranströmer, dan. Met mijn vriendin maakte ik deze zomer een road trip door Scandinavië, waarbij we de graven van Nobelprijswinnaars zochten en bezochten. Tranströmer, die net als vele Zweedse laureaten in Stockholm ligt begraven. Ik nam zijn verzamelde werk, door Bernlef vertaald, mee om aan Zweedse en Noorse meertjes te lezen.
Tranströmer, zoals (net iets te) veel Scandinavische dichters (Martinson, Hauge, Lundkvist, Aspentröm), schrijft veel natuurpoëzie en en veel beschrijvende gedichten vanuit een eerste persoon. Wat me trof was niet enkel de schoonheid van zijn wereldse visie, waarin hij het Zweden om zich heen graag verbindt aan klassieke muziek en mystiek, maar vooral de afwezigheid van vergankelijkheden. Doordat hij nooit spreekt over techniek of mode, dingen die gedateerd raken, blijft zijn poëzie zo fris en modern. Een gedicht dat hij schreef in de jaren zestig is niet te onderscheiden van iets wat hij in deze eeuw zou hebben geschreven, doordat het slechts praat over commune waarden en natuur en de eenvoudige overweldiging van gevoelens. Niet enkel doordat zijn gedichten beeldschoon en kraakhelder zijn als glazen meer waar ik aangezeten zijn over me heen liet komen (ja, zo zou hij dat zelf zeggen; in iedereen zit een beetje Noordse poëet), maar vooral omdat ze nooit zullen dateren of onvatbaar zullen zijn.
Het beetje poëzie dat dateert van na zijn beroerte in 1990 is minder briljant, waarschijnlijk toe te schrijven aan zijn afasie, maar spreken veel over die gebeurtenis en de nasleep, die niet meer zo diepzinnig is, maar meer ervaring koppelt aan een besef van eindigheid, waar hij in zijn eerdere werk juist vooral spreekt over de continuïteit en weidsheid. Zeker voor zijn eerdere werk verdient Tranströmer zijn Nobelprijs.