Å·±¦ÓéÀÖ

bolano muhteşem bir romancı. düşünce ile yazı ya da gerçeklik ile yazı arasındaki farkı neredeyse yok eden muhteşem bir yazar.

neredeyse çocukça bir basitlikte yazar. basit cümleler art arda sıralanır, birikir. bu birikimden sanki bir ışık fışkırır. ya da basit cümlelerin sonunda, o cümlelere benzemeyen başka bir cümle şimşek gibi çakar. cümlelerin ışığı bazen her şeyi aydınlatır, bazen de bir tür körlüğe sebep olur. cümleler, paragraflar, hikaye, tüm metin hem açık seçik gözünüzün önündedir, hem de kafa karıştırıcıdır. hem benimsersiniz, hem yadırgarsınız bolano'yu. hem memnun eder bolano hem rahatsız eder. hem inandırır hem şüpheden şüpheye sürükler.

vahşi hafiyeler ve 2666'da gördüğümüz bu yazınsal nitelikleri yapısı farklı olsa da lümpen roman'da da görmek mümkün. zira lümpen roman bir olgunluk eseri. büyük, kalabalık, dağınık romanlarından bir öz taşıyor içinde. hızla okuyup çabucak bitirecekken duraklatan, bittikten sonra tekrar okuma isteği uyandıran, tekrar okunsa da tükenmeyeceğini hissettiren şey bu öz.

lümpen roman suça, suçluluğa, suçluluk duygusuna odaklanıyor. bolano'nun büyük romanlarındaki kahramanlara benzeyen kahramanlar, o romanlardaki gibi zorlu sınamalardan geçiyorlar. değişiyorlar, dönüşüyorlar, yüzleşiyorlar, sorguluyorlar. hikayenin bir yanı baştan itibaren okura uzak, soğuk ve tuhaf ilerlerken sona doğru okuru sarmaya, kuşatmaya başlıyor. okur sanki birdenbire kendini sınavın içinde buluyor. hem lümpen roman'daki karakterlerin sınavı bu hem de okurun kendi hikayesinin. bolano romanlarındaki "öz" de bundan başka bir şey değil. sorgulamak, yüzleşmek, hesaplaşmak.