ŷ������

τελειωσα και με το 2ο βιβλιο του Delillo.μπορω να πω οτι μου αρεσε πολυ περισσοτερο απο το point omega.
Η ιστορια ξεκινα με μια τρομερα περιγραφικη σκηνη ενος πρωινου που παιρνει ενα ζευγαρι ενος 60+ κυριου και μιας 35χρονης body artist.σε αυτη τη σκηνη συμμετεχουν με εναν μαγικο τροπο ολες οι αισθησεις του αναγνωστη.πώς? αρκει να πουμε οτι η σκηνη αυτη εκτυλισσεται σε κοντα 25 σελιδες(!)συνεχιζοντας, ο αντρας φευγει και αυτοκτονει.εδω λοιπον ξεκινα το ολο θεμα του βιβλιου.το πως αυτη η γυναικα μενει μονη να αντιμετωπισει την απωλεια.στις υπολοιπες λοιπον 125 σελιδες περιγραφεται με λεπτομερεια ακριβως αυτη η αισθηση απωλειας, μοναξιας, ανικανοτητας να δεχτει κανεις οτι αυτη η μαθηματικης ακριβειας καθημερινοτητα που περιγραφεται στην πρωτη σκηνη δεν θα υπαρξει ποτε ξανα..η πρωταγωνιστρια λοιπον μη μπορώντας να δεχτει κατι τετοιο, δημιουργει με τη φαντασια της ενα αγορι-αντρα που υποτιθεται πως βρισκει στη σοφιτα και μιλα με φρασεις του αντρα της..
το βιβλιο αυτο λοιπον ηταν πολυ πολυ δυνατο.σε αναγκαζει να βιωσεις ακριβως ολα τα συναισθηματα απο τα οποια περνα η πρωταγωνιστρια, να βιωσεις τον πονο της απωλειας τον οποιο σωματοποιει κυριολεκτικα(ως body artist) και ο οποιος απειλει να την εξαφανισει.τρομακτικα ωμο και μυστηριωδες.μου δημιουργησε ενα αισθημα ιλιγγου..χωρις αμφιβολια ο Delillo ειναι εξαιρετικος στο να δημιουργει ωμα συναισθηματα με το χειρισμο των λεξεων που επιλεγει. 3.5 αστερια!!

"..τοτε βλεπει τον εαυτο της να σερνεται προς το μερος του.εχει την εικονα μπροστα στα ματια της.σερνεται με τα 4 στο πατωμα και της φαινεται τοσο αληθινο, σαν να συμβαινει.αισθανεται να εχει αποσπαστει μαλακα και βλεπει οτι προσπαθει να τον τραβηξει κατω στο πατωμα μαζι της, να τον σταματησει, να τον κρατησει εδω, ή οτι σκαρφαλωνει πανω του, οτι διαλυεται και χωνεται μεσα του ή απλως οτι μενει μπρουμυτα στο πατωμα και ξεσπαει σε ασταματητους λυγμους ενω ο εαυτος της την κοιτάζει απο ψηλα."