ŷ������

Ένα καθηλωτικό αριστούργημα!!!
Είναι από κείνες τις φορές που τελειώνεις ένα βιβλίο και συνεχίζεις να νιώθεις μουδιασμένη και σκεπτική για αρκετή ώρα μετά, εντελώς παραδομένη σε όλα εκείνα τα συναισθήματα που σου προκάλεσε η ιστορία. Δεν ξέρω τι νιώθω. Από τη μία ένας αφόρητος πόνος, μια απέραντη θλίψη για την κοπέλα της ιστορίας μας και για όλα όσα δεν πρόλαβε να γευτεί και από την άλλη μια περίεργη κατανόηση, μια χαρά γιατί εκείνη μπόρεσε τουλάχιστον να αγαπήσει δυνατά.
Κάποτε ήμουν μια αφελής ρομαντική και πίστευα ότι δε μπορεί, δεν είναι δυνατό κάποιος να αγαπήσει τόσο πολύ και να μη βρει ανταπόκριση Δε μπορεί με ένα μαγικό τρόπο, μια μικρή δεμένη κόκκινη κλωστή η αγάπη θα φέρει κοντά δυο ανθρώπους ότι και να γίνει. Με τα χρόνια έμαθα πως δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ο Τσβαιχ καταφέρνει με ένα μαεστρικό και ζηλευτό τρόπο να δώσει μια άλλη ματιά, μια άλλη οπτική σε αυτό που αποκαλούμε μονόπλευρο έρωτα ή και ακόμα και εμμονικό έρωτα. Το κάνει με ένα τέτοιο μαγικό τρόπο που ξεχνάς ολοκληρωτικά πόσο αρρωστημένη μπορεί να ναι πολλές φορές για έναν άνθρωπο η εμμονή του για κάποιο άλλο πρόσωπο ή για κάποια κατάσταση. Άλλωστε ποιος μπορεί να κρίνει έναν ερωτευμένο άνθρωπο, Ποιος μπορεί να κρίνει που βρίσκεται η λογική και που σε κυριεύει το συναίσθημα, η λυσσαλέα ανάγκη να σε προσέξουν να αγαπηθείς με τον ιδιο παθιασμένο τρόπο που αγάπησες εσύ. Και ας είναι κάποιες φορές λάθος και ας ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι κυνηγάς μια χίμαιρα. Είναι τρομερό να νιώθεις τόσο μόνος ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, εξουθενωτικό να περιμένεις ένα ζευγάρι μάτια να διασταυρωθεί και να σε κοιτάξει με την ίδια λατρεία που το κάνεις εσύ. Είναι πολύ απλό αν είσαι έξω από αυτό να πεις στον άλλο προχώρα, ξέχνα, κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος που θα θυμάται το όνομα σου, που θα σου προσφέρει τριαντάφυλλα που θα σε αγαπά όπως τον αγαπάς και εσύ, περίμενε και θα το δεις. Είναι πολύ εύκολο και αντίστοιχα εύκολα να το κάνεις όταν δε θα κλείνεις τα μάτια και δε θα βλέπεις το ίδιο και το ίδιο πρόσωπο να σου απλώνει το χέρι. Η εμμονή είναι ένας μικρός θάνατος, σίγουρα είναι αλλά το ίδιο είναι να μην ξέρεις πως είναι ν�� αγαπάς. Είχα πολύ καιρό να κλάψω τόσο πολύ με ένα βιβλίο. Δεν ξέρω αν μπορούν να καταλάβουν το νόημα του όλοι, ίσως είναι μόνο για μας τους αιώνια τρελούς, ψυχάκηδες για άλλους, άλλα πάντα έτοιμοι να τα δώσουμε όλα ακόμα και σε αυτόν που δε θα έκανε ποτέ το ίδιο για μας.