ŷ������

"To be pushed upon oneself entirely put the very facts of simple existence in doubt..."

منتظر يك
twist
پاياني بودم كه بهش پنج بدم؛ نداشت، ندادم...

چرا خوندنش انقدر طول كشيد؟چون راوي خيلي غرغرو بود...

دو تا كار از بلو خوندم به علاوه ي يكي دو تا مقاله از يك مجموعه مقالات. چيزي كه به ذهنم مياد اينه كه آرامش هميشه از كاركترهاي بلو به دوره، شخصيت ها در شروع دوره پست مدرن، بعد از جنگ جهاني دوم، حسابي شاكي و طلبكار، نق نقو و مدعي و تا حد بسيار زيادي مقصرند. بخش زيادي از هر دو كتاب به پرداختن به آنچه در ذهن كاركتر ها ميگذره اختصاص داده شده و در حالي كه راوي اون كتاب داناي كل و سوم شخصه و اين يكي اول شخص هر دو تقريبا از يك قاعده پيروي ميكنن.
داستان گاهي خسته كننده ميشه و طرح داستاني كه براي جذابيت و كشش بهش نياز داره رو (خيلي از كتاب ها براي كششون احتياجي به اين طرح داستاني ندارند ولي اين يكي واقعا داره) از دست ميده. تصور كنيد يكي كارشو ول كرده كه به جنگ اعزام شه، خب؟! به خاطر يه سري مشكلات نميشه! اين آدم در چه وضعيتيه؟! از اين جا رونده و از اونجا مونده... صد و پنجاه صفحه در اين باب غر ميزنه!
نظر به اينكه اولين رمان بلو بوده همين سه و نيم چهار بسشه.

اي دريغا كه من مقدمه كوتسي دلبندمو گير نيوردم كه بخونم...