ŷ������

بیشتر داستان‌ها�� کتاب بلبل حلبی یک ویژگی مشترک دارند، خوب شروع می‌شون�� خواننده را با خود همراه می‌کنن�� و با افسوس ناگهان رهایش می‌کنن��. نه اینکه معتقد باشم داستان باید حتما پایان چشمگیری داشته باشد که همیشه هم اینطور نیست. اما بیشتر داستان‌ها�� کتاب آنقدر بی‌دلی�� و بی‌ج�� تمام می‌شون�� که آدمی احساس می‌کن�� اصلا با قصه روبرو نیست و نویسنده تنها به طرحی یا قابی از یک داستان بسنده کرده است.
در میان آنها اما "می‌گوی�� آب، می‌گوی�� آب، می‌گوی�� آب" طرحی جمع و جور و خواندنی است، "کتاب اول شاعر"، "بازی ناتمام"، "بلبل حلبی" و "رمانس" داستان‌های�� خوب و خواندنی هستند و "بنفشه‌ه�� در آفریقا گل می‌دهن��" به خاطره‌ا�� شیرین می‌مان�� که بسیاری از روزگار سربازی با مشابه آن را بیاد دارند.
می‌مان�� چهار داستان "خروس"، "غایب"، "مردن به روایت مه‌ر��" و "باغ تابناک" که دوستشان نداشتم و به نظرم از آنها چیزی با خواننده نمی‌مان��.
در نهایت به نظرم خوبی‌ها�� کتاب به نقص‌های�� می‌چرب�� و دست گرفتنش دو سه روزی آدم را در دنیای داستانک‌های�� خواندنی مهمان می‌کن��.