ŷ������

Το πρώτο βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι που διαβάζω με αφορμή το Όριεντ Εξπρές που είδα στο σινεμά (και επίσης το προτείνω ανεπιφύλακτα!) Το διάλεξα αποκλειστικά για τον τίτλο (γιατί έχω βιβλιοθήκη και ίσως με βρουν κι εμένα κάποτε εκεί να έχω πεθάνει από αφυδάτωση και ασιτία - ΟΧΙ ποτέ, πάντα καφές δίπλα μου όταν διαβάζω και για το φαγητό δεν κάνω μ@λ@κίες!!)

Τελοσπάντων, το πτώμα ανήκε σε μια νεαρή κοπέλα και είναι σαφές ότι οι ένοικοι δεν είχαν ιδέα, με διαλόγους όπως "Η Μάρθα λέει ότι υπάρχει ένα πτώμα στη βιβλιοθήκη", "Τι λέει η Μάρθα ότι υπάρχει στη βιβλιοθήκη;" "Ένα πτώμα", "Υπάρχει ένα πτώμα στη βιβλιοθήκη;", "Ναι, έτσι λέει η Μάρθα", "Είπε η Μάρθα ότι υπάρχει ένα πτώμα στη βιβλιοθήκη" που μας θυμίζουν Λάμψη (είναι αξιαγάπητα παππούδια οι ένοικοι, δικαιολογούνται) και όταν - με το καλό - έρχεται η συνειδητοποίηση της μοίρας τους, αναλαμβάνει δράση η αστυνομία και η Μις Μαρπλ.

Ναι, η Μις Μαρπλ. Δεν είναι ένα βιβλίο με τον Ηρακλή Πουαρώ, αλλά και η Μις Μαρπλ είναι αξιολάτρευτη!! Ο δολοφόνος αποδεικνύεται στις τελευταίες σελίδες, ενώ ως τότε η ροή κυλάει πολύ ευχάριστα!