ŷ������

Ομολογώ δεν ξέρω αν το βιβλίο έχει "γεράσει" καλά. Δεν το έχω πιάσει στα χέρια μου σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά πριν ενδεχομένως το ξανακοιτάξω και κατακρημνιστεί στα μάτια μου, θα το βαθμολογήσω ως αυτό που ήταν, την εποχή που ήταν: μια εισαγωγή στο southern gothic, ωμή και ακαλαφάτιστη, που ειδικά στην αρχή, όταν δεν ήξερες τι να περιμένεις, σ' έκανε να νιώθεις ΠΟΛΥ άβολα.

Περαιτέρω, ήταν ίσως η πρώτη μου επαφή με την εικόνα ή την ιδέα της εικόνας της Νέας Ορλεάνης, με το μυστήριο, τον μυστικισμό, το βουντού και τη σήψη του βάλτου, πριν ακόμα διαβάσω το Call of Chtulhu.

Από εκείνο το σημείο και πέρα, οι δικές μου πλοκές, είτε στα roleplaying games, είτε αργότερα συγγραφικά, συχνά θα επέστρεφαν στη Βασίλισσα του Μισισιπή.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα βιβλίο με έντονες σεξουαλικές απεικονίσεις όλων των ειδών (με μια έμφαση στις ομοφυλοφιλικές μάλλον), που παραμένουν καλύτερες από οτιδήποτε παρόμοιο έχει γράψει η Charlaine Harris (στης οποίας τα βιβλία βασίστηκε το True Blood). Πάνω από όλα, μου αρέσει που οι βρικόλακες της Brite είναι κατά βάση αθάνατα καθάρματα και όχι ρομαντικοί τζιτζιφιόγκοι.