ŷ������

Όταν διαβάζεις πολλές εκθειαστικές κριτικές για κάποιο βιβλίο ή κάποιο συγγραφέα, το πρόβλημα είναι οι υψηλές προσδοκίες που δημιουργούνται. Ο Fitzek είναι ένας από τους συγγραφείς που εκθειάζονται γενικά. Είχα διαβάσει το "Μαθήματα νεκροψίας" (που έγραψε μαζί με τον Michael Tsokos) και μου άρεσε χωρίς να με ενθουσιάσει, η επαφή όμως ήταν αρκετή ώστε να έχω το νου μου μήπως βρω κάποιο από τα (εξαντλημένα στα βιβλιοπωλεία) βιβλία που έχει γράψει μόνος του.
Το πείραμα μνήμης κατά βάση στήθηκε πάνω σε ένα ερώτημα, που δε γίνεται να μην απασχολήσει όποιον διαβάσει το βιβλίο: Αν υπήρχε τρόπος να σβήσεις τις αναμνήσεις σου, θα το έκανες; Να σβήσεις όλες τις αναμνήσεις; Ή έστω, μόνο τις άσχημες αναμνήσεις σου; Σίγουρα;
Δεν μάντεψα το τέλος/ λύση του μυστη��ίου. Καθόλου. Ούτε στιγμή. Κάθε λίγες σελίδες σκεφτόμουν "πλάκα μου κάνεις , τι έγινε πάλι τώρα! " Δεν έχει τόση σημασία αν η εξήγηση που δίνεται στο τέλος με κάλυψε η όχι, σημασία έχει ότι ήταν ένα πολύ έξυπνο τέλος.
Γενικεύοντας να πω ότι χαίρομαι που πήρε τα δικαιώματα για τα βιβλία του εκ νέου κάποιος εκδοτικός οίκος, γιατί είναι ωραίο μετά από τόσα χρόνια πορείας ως αναγνώστρια να βρίσκω συγγραφείς που ο τρόπος σκέψης τους με καταπλήσσει.
Το βιβλίο δεν είναι θρίλερ που θα φοβηθείς να το διαβάσεις με κλειστά φώτα η θα σε τρομάξουν οι ήχοι που ακούς στο στο σπίτι σου τη νύχτα. Ούτε ψυχολογικό θρίλερ που θα σου δημιουργήσει εφιάλτες ή φοβίες. Σίγουρα όμως θα σε προβληματίσει.