ŷ������

Είναι το ριζικό μου να μισώ τους δικούς μου ανθρώπους. Τη ράτσα μου τη βρίσκω σιχαμερή. Αλλά και τον εαυτό μου τον μισώ. Τρώω τις χολεριασμένες σάρκες μου. Ρουφάω το δηλητηριασμένο αίμα μου. Κάθε μέρα κοινωνώ μόνος μου από τον εαυτό μου, σαν σκληρός μέγας ιερέας του λαού μου.

-----------

Θέλω να πολεμήσω, θέλω να σκοτώσω! Όχι για την δόξα, αλλά για την ίδια την πράξη! Θέλω να δω τον θάνατο και τον αφανισμό γύρω μου.Διψάω για αίμα!

-----------

Ποιος ξέρει τι εγώ, ο νάνος κρύβω στα κατάβαθα της ψυχής μου, όπου απολύτως κανένας δεν έχει την παραμικρή πρόσβαση. Ποιος ξέρει τι κρύβει η ψυχή του νάνου, η πιο κλειδωμένη απ�� όλες τις ψυχές; Ποιος μπορεί να μαντέψει την αληθινή μου ταυτότητα; Καλύτερα γι�� αυτούς που δεν το μπορούν, γιατί αν μάθαιναν, θα πέθαιναν από τον τρόμο τους. Αν μάθαιναν, το χαμόγελο θα έσβηνε για πάντα από τα πρόσωπα και τα χείλη τους, θα μαραζώνανε για πάντα��

-----------

Ο Περ Λάγκερκβιστ (1891-1974) [Νόμπελ 1951] δημοσιεύει το 1944 τη νουβέλα «Ο Νάνος» (Dvärgen) και μας συστήνει έναν χαρακτήρα που θα λέγαμε πως είναι η καθαρή ουσία του κακού που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Σε ένα πριγκιπάτο της Ιταλίας την περίοδο της Αναγέννησης ζει ένας Νάνος, που έχει ύψος μόλις 66 εκατοστά, κόκκινα μαλλιά και φρύδια που σμίγουν, όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος. Μισεί τους πάντες και τα πάντα, την ανθρώπινη ράτσα αλλά και τη δική του, τον έρωτα, το γέλιο και οτιδήποτε μπορεί να δώσει χαρά σε κάποιον, καθώς ο ίδιος δε γνωρίζει το αίσθημα. Ουσιαστικά, το βιβλίο είναι οι σημειώσεις του, το προσωπικό του ημερολόγιο, η ζωή του στην Αυλή του Πρίγκιπα. Εκεί ζει μόνος του αφού στραγγάλισε τον Ιωασαφάτ, τον έτερο νάνο.

Ο χαρακτήρας του νάνου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων καθώς ενσαρκώνει το καθαρό κακό. Είναι η απόλυτη μνησικακία, η δίψα για αίμα, η απέχθεια και κάθε αρνητικό και θανάσιμο συναίσθημα. Παράλληλα, επιδεικνύει και μια παγερή αδιαφορία, έλλειψη ενσυναίσθησης, και δεν μπορεί να καταλάβει τον έρωτα και οτιδήποτε είναι εκτός του ιοβόλου του κόσμου.

Η δίψα για πόλεμο προδίδει βέβαια και την ταύτιση του νάνου με το Ναζισμό και το καθαρό κακό. Ο Νάνος-Χίτλερ δεν ανέχεται το διαφορετικό, αρέσκεται στο αίμα και λατρεύει -το μόνο θετικό αίσθημα που έχει- τον αφανισμό οποιουδήποτε απεχθάνεται.

Ο Νάνος που έπλασε ο Λάγκερκβιστ με γοήτευσε τρομερά γιατί είδα ένα μέρος του εαυτού μου μέσα του. Το μέρος που είναι βαθιά κρυμμένο στον άνθρωπο σαν σπόρος που με τις κατάλληλες συνθήκες φρίκης και απανθρωπιάς μπορεί και να καρπίσει. Ίσως για αυτό σιχαινόμαστε και, σίγουρα, φοβόμαστε τον Νάνο.

Έχω παρατηρήσει ότι μερικές φορές προκαλώ το φόβο στους άλλους· όμως αυτό που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Νομίζουν ότι εγώ τους τρομάζω, αλλά αυτό που τους τρομάζει είναι ο νάνος μέσα τους, το πιθηκόμορφο ανθρωποειδές που σηκώνει το κεφάλι του απ�� τα βάθη της ψυχής τους. Φοβούνται διότι αγνοούν ότι κρύβουν μέσα τους κι ένα άλλο ον. Τρομάζουν όταν κάτι αναδύεται στην επιφάνεια από μέσα τους, από κάποιο βόθρο της ψυχής τους, κάτι το οποίο ούτε αναγνωρίζουν ούτε είναι μέρος της συνειδητής ζωής τους. Όταν δε βγαίνει τίποτα στην επιφάνεια, είναι εντελώς άφοβοι. Τριγυρίζουν εδώ κι εκεί ψηλοί κι ανέμελοι, με τα λεία κι ανέκφραστά τους πρόσωπα. Αλλά πάντοτε υπάρχει κάτι μέσα τους που αγνοούν, γι�� αυτό, χωρίς να το ξέρουν, ζουν συνεχώς πολλές ζωές. Είναι τόσο περίεργα μυστικοπαθείς και ανερμάτιστοι. Και είναι παραμορφωμένοι, άλλο αν αυτό δεν φαίνεται εξωτερικά.