ŷ������

Μία ακόμα μικρή ιστορία του Ντοστογιέφσκι που μπήκε κατευθείαν στις αγαπημένες δικές του και όχι μόνο. Τρομερά σουρεάλ, γκροτέσκα, αστεία και ιδιαίτερη.

Ένας σχεδόν αποτυχημένος συγγραφέας που έχει αναγκαστεί να κάνει δουλειές που δεν τις θεωρεί σημαντικές, αποφασίζει μία μέρα να κάνει μία βόλτα στην πόλη για να ξεσκάσει από την καθημερινή του ρουτίνα. Τυχαίνει να περάσει από ένα νεκροταφείο και αναγνωρίζει ένα πρόσωπο που βρισκόταν σε μία κηδεία εκεί. Περνάει το υπόλοιπο της ημέρας του ξαπλωμένος σε ένα τάφο και ξαφνικά ακούει φωνές και γέλια από τα μνήματα. Μένει σιωπηλός και ακούει με ενδιαφέρον.

Το Μπομπόκ είναι μία λέξη που δε σημαίνει τίποτα. Εάν κάποιος μπει στον κόπο να μεταφράσει αυτή την ονομασία του Ντοστογιέφσκι μεταφορικά διαβάζοντας το βιβλίο μπορεί να ανάγει το τίποτα στις ηθικές αξίες, στη ζωή, στο θάνατο, στη συνείδηση, στην καταπιεσμένη φύση του ανθρώπου, στα πάντα. Είναι μία ερμηνεία που μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό μου όταν τελείωσα αυτό το ιδιαίτερο διήγημα. Είναι σα να λέμε ότι τα πάντα έχουν σημασία, τη στιγμή που όλα είναι ανούσια.

Το μέγεθος του δε ξεπερνάει τις 30 σελίδες αλλά πραγματικά έχει τόσα πολλά μικρά νοήματα μέσα και πολλές ενδιαφέρουσες νύξεις. Φανταστείτε μία παρέα νεκρών να κάνουν απολογισμό της ζωής τους, να αποφασίζουν ομόφωνα να αποτάξουν τις προκαταλήψεις, τα πάθη και όλα αυτά που τους κρατούσαν καταπιεσμένους. Αλλά τελικά, ίσως οι νεκροί δεν είναι όσο νεκροί νομίζουν, μάλλον τελικά είναι πιο ζωντανοί και από τους ζωντανούς!

Το έντονο μαύρο χιούμορ, οι μοναδικοί χαρακτήρες και οι ζωντανές εικόνες των πεθαμένων (!), μετατρέπουν το Μπομπόκ σε ένα περίεργα ιδιαίτερο ανάγνωσμα, που πιστεύω δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Καθώς διάβαζα την αρχή της ιστορίας ένιωσα ότι ο πρωταγωνιστής είναι μία "άλλη εκδοχή" του ανθρώπου του Υπογείου. Μου αρέσει πάρα πολύ όταν ο Ντοστογιέφσκι περιγράφει τέτοιους χαρακτήρες, μιλώντας στο πρώτο πρόσωπο. Το τέλος μένει ανοιχτό και έτσι ο καθένας μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα για τον πρωταγωνιστή και το σκοπό της τελικής του απόφαση, κάτι που βρήκα ευφυέστατο για πολλούς λόγους.

Κλείνοντας το βιβλίο, άρχισα να σιγοτραγουδώ