ŷ������

تقی مدرسی با آنکه دانش آموختۀ رشتۀ پزشکی بود و در این رشته پیشرفت های قابل توجهی داشت اما با انتشار چند رمان از جمله شریفجان شریفجان ، توانست جایی برای خود در بینِ نویسندگانِ مطرح ایرانی باز کند اما رمانِ یکلیای او همچنان به عنوانِ شاخص ترین اثر او باقی ماند

زبانِ قصه گویی مدرسی بسیارشاعرانه و سنجیده و دلنشین و گیراست، خصوصاً در این کتاب که از زبانی توراتی با استناد به غزلهای سلیمان نبی و عهد عتیق، بهره برده است

رمان فوق روایتگرِ دو داستانِ تو در تو است، داستانِ نخست، قصۀ یکلیا و تنهایی او را روایت می کند، شاهزاده ای که درگیرِ عشق ممنوعه ای می شود واز جانبِ شاه و مردم، محکوم و مضروب میگردد و لخت و عریان به بیابان تبعید میشود، شب هنگام شیطان به سراغ او می آید و داستانی قدیمی را برای او تعریف میکند که در آن داستان، پادشاه اسراییل دل به عشقِ دختری می بندد که از جانبِ شیطان مامور به دام انداختنِ پادشاه شده بود
با آغازِ سرگذشتِ دوم که توسط شیطان روایت میشود، داستانِ اصلی رنگ می بازد وبدون اینکه تغییری در وضعیتِ یکلیا ایجاد شود داستان پایان می گیرد، یعنی به همان ابتدای داستان و سرگردانی و تنهایی در بیابان ختم میشود، ظاهراً این سرنوشتِ محتوم کسانی است که عشق را تجربه می کنند


از متن کتاب:

زنی که موجودیتش دامی باشد و لبانش هوس باز، تلخ تر از مرگ است
آن چه كه در اين دنيا از همه پليدتر است نفرت است

گریه برای کودکان که بیچاره و ذلیلند آفریده شد و اکنون همۀ بشر بدان محتاج است، و این جهانی نبود که من بخاطر آن رنج کشیدم
هوس ها هيچ وقت كوچك نيستند . كوچك ما هستيم كه نمي توانيم از آنها بگذريم
اميال كوچك وقتي به صورت هوس درآمدند ، مردان بزرگ را بنده ي خود خواهند كرد
کسی حق زیستن دارد که زیبا باشد و زیبایی را به وجود آورد، دیگران طفیلی هستند، باید فقط نفس بکشند
من هیچوقت نمی خواهم ترا به خاطر عشقت، عشق تو به زیبایی، سرزنش کنم، این سرشتِ انسان است که باید به خاطر زیبایی به هلاکت افتد