ŷ������

Μετά από δύο όχι και τόσο πειστικές προσπάθειες για τα δικά μου γούστα τουλάχιστον νομίζω ότι σε τούτο δω το βιβλίο σαν να τα ξαναβρήκαμε σε μεγάλο βαθμό με τον Κύριο Γιάλομ. Μου άρεσε πολύ και νομίζω ότι μαζί με το όταν έκλαψε ο Νίτσε ο δήμιος του έρωτα είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά του βιβλία, αν θες τουλάχιστον να ξεκινήσεις από κάπου με τέτοιου είδους βιβλία. 10 διαφορετικές ιστορίες ψυχοθεραπείας, προσωπικά μου έκαναν ιδιαίτερο κλικ η ιστορία του ονειρευτή και αυτή της χοντρής κυρίας μέσα από τις οποίες ο Γιάλομ καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, ασκεί τη δική του κριτική και μάλιστα τολμά να πληροφορήσει τον αναγνώστη για τον αντίκτυπο που έχουν σε εκείνον οι ιστορίες των ασθενών του και το κάνει με ένα τρόπο περισσότερο ας πούμε λογοτεχνικό παρά επιστημονικό πράγμα που έκανε σε μένα την ανάγνωση πολύ πιο ευχάριστη και εύπεπτη. Αν μη τι άλλω δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το Γιάλομ ότι δεν είναι ένας ιδιαίτερα ικανός αφηγητής. Οι ιστορίες του χορταστικές θα μπορούσαν η καθεμία να σταθεί χωριστά ως ξεχωριστές διηγήσεις, το σχόλιο του καυστικό και άμεσο ενώ ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει κάθε φορά το γεγονός ότι δε διστάζει ν�� ανοίξει τα χαρτιά του στον αναγνώστη αποκαλύπτοντας του τις μεθόδους που ακολουθεί κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας, τους τρόπους που προσεγγίζει κάθε φορά τους ασθενείς του καθώς και την ειλικρίνεια με την οποία παραδέχεται τα λάθη του, όλα για ένα σκοπό να προσεγγίσει με όσο το δυνατόν περισσότερη πειστικότητα ζητήματα που κακά τα ψέμματα απασχολούν τον περισσότερο κόσμο και ιδιαίτερα κάποιων διαμορφώνει την ποιότητα ζωής. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που είναι τόσο αποδεκτός ο λόγος και ακόμα και τα βιβλία του που σε μένα τουλάχιστον δεν έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση δεν έπαυαν να έχουν ειλικρίνεια και συνέπεια τουλάχιστον ως προς το σκοπό που ο συγγραφέας είχε σκεφτεί ότι θέλει να εξυπηρετήσει.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα. Περιττό να σας πω ότι εγώ προσωπικά μεταξύ άλλων έπαθα το σοκ της ζωής μου καθώς στο κεφάλαιο του ονειρευτή περιγράφεται ένα όνειρο του ασθενούς το οποίο έχω περάσει πάνω από τη μισή μου ζωή να το βλέπω ανά διαστήματα χωρίς ποτέ να μπορούσα να το ερμηνεύσω. Τώρα ξέρω και δυστυχώς έχετε τόσο δίκιο κύριε Γιάλομ, τόσο δίκιο.