ŷ������

"Μα είναι χριστιανισμός αυτό που μυρίζω, ή απλώς ο σκύλος;"

3,5 αστερια για την ιστορια, και το αλλο μισό υπερ του αγαπημενου Ροθ, αυτού του προβοκάτορα, του αιρετικού, του ξεδιαντροπου, του ευφυούς, του έκφυλου - οπου τα παντα περιστρεφονται γυρω απο το σεξ και τα παντα ειναι σεξ, μ' εναν συμβολισμο και μια πρωτογονότητα Φροϋδικού τύπου.
Το ψυχαναλυτικό εργο Πόρτνοϊ, ειναι ενας μονολογος σαρκαστικος - κατ αρχας αυτοσαρκαστικος - που ξεκινα απο το ατομο Αλεξαντερ Πορτνοϊ και επεκτεινεται στον Εβραιο Πορτνοϊ, εξαπλωνεται στον αντρα Πορτνοϊ και καλυπτει ολη την ανθρωποτητα απο τον καθε Πορτνοϊ που εχουμε ολοι, λιγο εως πολύ, μεσα μας.

Καθε ανειπωτη σκεψη, καθε διαστροφή, καθε κρυφη επιθυμια, καθε παραπονο απο τη μανα μας, καθε λανθασμενο προτυπο απο τον πατέρα μας, ό,τι ζησαμε μικροι και αναπαραγουμε τραγικά και μας καθοριζει τη ζωη, και μας καταστραφει τη ζωη.

Με το τρομερο ευρημα της εξομολογησης στον ψυχαναλυτη του, δικαιολογει καθε ταμπου που καταρριπτει και καθε σκοτεινή εξομολογηση που σοκαρει και καθε πολιτικαλυ ινκορρεκτνες που δε θα πρεπε να λεχθει δημοσια.
Εγω θαυμαζω τον Ροθ και γι αυτο το χαρακτηριστικό του: Να σου πεταει στα μουτρα τον πραγματικό ανθρωπο, με καθε του ατελεια και νευρωση, να σου πεταει στα μουτρα τον εαυτο σου και να σου λεει, να κι εσυ ετσι εισαι, αποδεξου και τις σκοτεινες σου γωνιές.
Τον θαυμαζω και γιατι γραφει με τη φυσικοτητα που αναπνέει, χωρις να αποκρυπτει και χωρις να λογοκρινει το παραμικρο απο τις σκεψεις του - ολες, μ ενα χαρακτηριστικο Συνδρόμου Τουρετ σχεδον, αποτυπωνονται ετσι οπως ειναι. Αδιαντροπα στο φως.

Ο Ροθ ειναι ΤΟ χαμενο Νομπελ Λογοτεχνιας, δε θα σταματησω να το λεω, τοτε που πηγαν οι Σουηδοι να το παιξουνε κουλ προγκρεσιβ και το δωσανε στον Μπομπ Ντυλαν για τους στιχους των τραγουδιων του - και ο Ντυλαν δεν πηγε καν στην απονομη-
μπορει να εχει αναγνωστες που τον βαριουνται, που τον μαχονται, που τον λενε σεξιστη, σεξομανη, εμμονικό - όμως κι ολα αυτά για να τα αποκαλυψεις, και να τα δωσεις Μ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ υψηλης λογοτεχνιας στο χαρτι και στη δημοσιοτητα και στον κόσμο - αυτο χαρακτηριζει εναν πρωτοπορο καλλιτέχνη.
Και καποια κριτηρια τεχνης ειναι αντικειμενικά. Και ο Ροθ τα πληροί ολα.

"Ευτυχώς, ηταν τοση η αγανάκτησή μου, που μ' αφησε άναυδο. Πώς ήταν δυνατόν να νιώθω πληγή σ' ενα σημειο οπου δεν ήμουν καν τρωτός; Δυο πράγματα στον κόσμο ενδιέφεραν λιγοτερο την Κέι κι εμένα: πρώτον, τα λεφτά. δευτερον, η θρησκεία. Αγαπημένος μας φιλόσοφος ήταν ο Μπερναντ Ράσσελ. Θρησκεία μας ηταν η θρησκεία του Ντίλαν Τόμας, η Αλήθεια, η Χαρά! Τα παιδια μας θα ταν άθεα"