ŷ������

شرمن الکسی منو یاد سلینجر میندازه مدل داستان گفتنش و تو این مورد حتی داستانش، ولی بیشتر به دلم میشینه.
از هاروکی موراکامی داستان کوتاه زیاد خوندم، این یکی رئال بودش و خیلی ملوسم بود؛ سر و تهم داشت.:)
نوشته‌�� پرسیوال اِوِرت هم داستان قشنگی داشت هم شخصیت پردازیش شیرین بود.
روایت داستان فلامینگوی کمپر فرنچ حقیقتا بعضی جاها به سن و سال بچه دبستانی جور نبود یا من بچه دبستانی سطحی‌ا�� بودم:)
دیالوگای ریموند کارور خونوک بود یه مقدار داستانشم اییییی...
داستان الکساندر همن خیلی شلوغ و دوست داشتنی بود، از روایت تو روایت خوشم میاد و خوب غمی که تو داستان جریان داشت به مذاقم خوش آمد.
داستان مارجوری کمپر که همون خوبی خدا باشه یکم شکرپنیری بود ولی کیه بخواد اعتراض کنه:(
گیب هادسون رئال جادویی گفته بود که نمی‌دون�� دیگه، آزاردهنده بود:)
جومپا لاهیری هم که ای جان، هر چند پایان داستانش به نظرم الکی پیچیده شد، توقع نداشتم، لازم نبود خوب.
همین دیگه.
فضای غصه‌دار�� بود اکثرا، انواع غصه.