ŷ������

داستان رفتن سلوچ و بی پناهی زن ایرانی است. زن و زمین عجیب در این رمان با هم در ارتباط هستند. به گمانم این رمان بعد از سمفونی مردگان معروفی و بوف کور هدایت، سومین رمان خوب ایرانی است. در سرتا سر داستان، نگاه جامعه مردسالار و سنتی به زن تنها و بی کس به چشم می خورد.مردهای زمینج به او فقط نگاه جنسی دارند اما "مرگان" زنی مستقل، با کفایت و درایت است. شاید بعضی جاها لج خواننده را در می‌آور�� اما در مجموع او زنی توانمند است. قسمت‌های�� از داستان یادآور فیلم"مالنا"است. روایت زنی بدون حضور مردش و مصائب او در این سفر....
یکی از ویژگی‌ها�� داستان‌ها�� دولت آبادی صدای راوی است که در جای جای داستان به گوش می رسد؛ توصیفات دقیق همراه با جزئیات و اطلاعات مفید در ارتباط با آن ناحیه‌ا�� که توصیف می‌کن�� قابل تأمل است. زبان فخيم و کلام استوار دولت‌آباد�� را نباید از قلم انداخت. کلامش گاه ایجاز دارد و گاه اطناب! اما اطنابش ملال‌آو�� نیست به شدت پرتپش، نیرومند و مطنطن است.
"آب در این این داستان، عنصری حیاتی می‌باش��. آنجا که مرگان به شاهرود می‌رو�� گویی نشانه‌�� عبور جامعه‌�� ایرانی از مشکل حل نشدنی آب به سوی جامعه‌�� سرمایه‌سالار�� و نظام بهره‌کش�� از نیروی کارگری است.
گویی آب و حیات عجیب درهم تنیده�� شده‌ان�� اما مرد روستا در جستجوی "آب" می‌میر�� و سلوچ نیز از جستجوی مکرر آب می‌گذر��...