ŷ������

Początek „Zdroju�� wydał mi się mocno obiecujący, poczucie humoru, język dopasowany do opowiadanej historii, absurdy sanatoryjno-zusowego świata. Świetne fragmenty wspomnieniowe, jak z przedziwnej wersji „Władcy much��.
Potem jednak zrobiło się zbyt onirycznie i autorka zgubiła moje zainteresowanie gdzieś „pod kaloryferem na ciemnym półpiętrze zamkniętej klatki schodowej��.
Jak dla mnie (po skróceniu) materiał na udane opowiadanie.