ŷ������

Τελικά, από όλον αυτόν το χαμό που έγινε με την Σκανδιναβική Αστυνομική λογοτεχνία και αφού διάβασα σχεδόν όλους τους πολυδιαφημιζόμενους συγγραφείς του είδους, κατέληξα ότι σε εμένα ταίριαξε ο Ιndridason. Καλά, και η Sigurdardottir αλλά από αυτήν έχω διαβάσει μόνο ένα, οπότε επιφυλάσσομαι.
Έχω διαβάσει τα τρία από τα τέσσερα βιβλία του που κυκλοφορούν στα Ελληνικά, αλλά όχι με τη σειρά που έχουν γραφτεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διαβάσω λίγο μπερδεμένα την προσωπική ιστορία του Έτλεντουρ, αλλά δεν πειράζει, τώρα με αυτό το βιβλίο μπήκαν όλα στη σωστή τους θέση.
Ως ιστορία και πλοκή οι "ΦӬνές" μου άρεσαν πολύ. Μάλιστα το θεωρώ σχεδόν ισάξιο με τη "Σιωπή του τάφου" (ο "Άνθρωπος της λίμνης" δεν μου άρεσε ιδιαίτερα). Δεν μάντεψα τον δολοφόνο αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ο τρόπος που προχωρούσε η ιστορία μου κράτησε το ενδιαφέρον. Ασχολείται με ένα αρκετά σοβαρό κοινωνικό θέμα το οποίο καταφέρνει και αναλύει καλά, αν και ελαφρώς επιφανειακά. Δίνει όμως το έναυσμα να σκεφτείς λίγο παραπάνω- και μιλάω φυσικά για το ρόλο που παίζουν οι γονείς στην πορεία της ζωής των παιδιών τους με τις απαιτήσεις που έχουν από αυτά και την πίεση που νιώθουν τα παιδιά να ανταπεξέλθουν στις γονικές προσδοκίες.
Όλο το βιβλίο είναι καλογραμμένο, αν και κάποιοι μπορούν (δικαίως) να πουν ότι είναι αργό και ίσως του λείπει ένταση. Για εμένα όμως αυτά ισοφαρίζονται από τον συναισθηματισμό που δίνει στους πρωταγωνιστές του και από το αδιόρατο χιούμορ του. Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι θα ήθελα να βρει τρόπο να εντάξει στην πλοκή περιγραφές των τοπίων της Ισλανδίας.