ŷ������

یک. پیروان مکتب پچورین می‌گوین�� که ما همیشه کسانی را دوست می‌داری�� که خودشان کم‌ت�� استعداد دوست داشتن دارند.
دو. بله، طبیعت بسیاری از چیزها را در وجود من به ودیعه گذارده است. ولی من خواهم مرد بدون این‌ک�� کار شایسته‌ا�� کرده باشم، بدون این‌ک�� اثر نیکی از خود به جا گذارده باشم. تمام ثروت معنوی من بیهوده از بین می‌رود�� بی آن‌ک�� ثمره‌ا�� از آن‌چ�� کاشته‌ا�� برگیرم.
سه. اشک در چشم‌های�� حلقه زد. همیشه هم اشک‌ه�� مایۀ خیر نمی‌شون��. آن‌ه�� وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فروریختن مدّت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اوّل بسیار شدیدند، ولی رفته رفته آرام‌ت�� و شیرین‌ت�� می‌شون�� و خستگی گنگ و ملال‌آو�� ما را می‌زداین��... ولی هستند اشک‌های�� که سردند ، اشک‌های�� که با خسّت فرو می‌ریزن�� و قطره قطره مثل بار گرانی بی حرکت بر قلب سنگینی می‌کنن�� و از دل بیرون می‌تراوند�� بی آن‌ک�� نشاطی ببخشند یا تسکین بدهند. این‌ه�� اشک‌ها�� نیازند.
چهار. روسیه بدون از هریک از ما هم ممکن است باشد، ولی هیچ یک از ما بدون آن نمی‌توانی�� باشیم. وای بر کسی که جز این فکر می‌کن�� و دو چندان وای بر کسی که حقیقتاً بدون آن زندگی می‌کن��! جهان وطنی حرف پوچی است، شخص بی وطن صفر است، پایین‌ت�� از صفر. خارج از چارچوب ملیّت هیچ چیز وجود ندارد؛ نه هنر، نه حقیقت و نه زندگی.
پنج. اوّلین چیزی که پس از خواندن رودین به ذهنم آمد، واژۀ دوست‌داشتن�� بود. رمان به شدّت روان و جذّاب روایت می‌شو��. هم خوب شروع می‌شو�� هم خوب ادامه پیدا می‌کن�� و در نهایت هم خوب تمام می‌شو��. داستان تورگنیف بر محور نابغه‌ا�� جلو می‌رو�� که خود را در بخشی از داستان خود را این گونه به مخاطب معرّفی می‌کن��: کار من به جایی خواهد کشید که خود را فدای چیز مهملی می‌کنم�� چیزی که حتی به آن ایمان نخواهم داشت.
شش. آن‌چ�� در رودین بسیار برای من جذّاب بود شیوۀ روایت داستان بود. راوی دقیقاً هم‌چو�� دوربین فیلمبرداری به دنبال شخصیّت‌ه�� می‌رو�� و اتّفاقات را روایت می‌کن�� و البته تفاوتش با دوربین قضاوت‌ها�� گاه به گاهش است. امّا راوی عجیب، ساده تصویرسازی می‌کن��.