ŷ������

Σε μια φιλήσυχη πόλη, ξαφνικά ενας- ενας οι κάτοικοί της αρχιζουν να μεταμορφωνονται σε ρινοκερους. Αρχικα ολο αυτο μοιαζει απιστευτο, ανηκουστο - θορυβουνται οι κατοικοι, ανησυχουν.
Μετα αρχιζει να μετατρεπεται ο συζυγος, ο γειτονας, ο προισταμενος, η κοπελα που σου αρεσει.. αρα, το πραγμα αλλαζει. 'Για να εγινε ρινοκερος ο διπλανος μου, που ξερω κι εκτιμω, καποιο λογο, καποιο δικιο θα εχει. Μηπως εγω ειμαι το λαθος τελικα σ αυτη την πολη; Μηπως ολοι εχουν δικιο και εγω αδικο;'

------------

ΝΤΑΙΖΗ: Τους ακους; Τραγουδανε!
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν τραγουδανε, μουγκανίζουν
ΝΤΑΙΖΗ: Κοιτα τους, παιζογελανε, χορευουν.. ειναι ο χορος των ρινοκερων..
κοιτα τι ομορφοι που ειναι!
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Ειναι απροκρουστικος.
ΝΤΑΙΖΗ: Ειναι σαν θεοι!

-------------------------

Στο μνημειωδες αυτο μεταπολεμικο εργο του Ιονεσκο η αλληγορια για την μαζικοποιηση του φασισμου και την ραγδαια ανοδο του Ναζισμου ειναι ξεκαθαρη. Το εκτρωμα γοητευει οσο σε πλησιαζει. Το τερας αρχιζει να σου μοιαζει.

Ειδα την παρασταση στο Θεατρο Κιβωτος (Μπερανζέ: Αρης Σερβεταλης) και γοητευτηκα τοσο απο τα - ακομη και σημερα- τοσο επικαιρα λογια του κειμενου, και ισως τωρα περισσοτερο απο ποτέ, που πηγα στη Βιβλιοθηκη την αλλη μερα και δανειστηκα το κειμενο. Ηθελα να το μελετησω.

Πού ειναι το λαθος, και κατι απανθρωπο σε κυριευει, πότε χανουμε τον ελεγχο στην ανθρωπια και εναντια στην ανθρωποτητα;
Ηταν ολοι οι Ναζιστες τέρατα ή μηπως παρασυρμενοι στην ψυχολογια του όχλου;
Πού τελειωνει άραγε η δικαιολογια της μαζικοποίησης και που ξεκιναει η ατομική ευθύνη;

Συγκλονίστηκα απο τον παραλληλισμό της Ευρωπης στα μεσα του 20ου, με την Ευρωπη του 21ου αιωνα, οπου το φιδι του ναζισμου αρχιζει ξανα να εκολλαπτεται.
Ζω σ ενα παραμεθοριο νησι, τη Σαμο, με μειζον θεμα προσφυγικου/ μεταναστευτικού εδω και χρονια, και ειχα μεινει αφωνη με τους διαλογους, μου θυμιζαν τοσο πολυ διαλογους των ντοπιων στο νησι μου, για τους οποιους ντρεπομαι και τους οποιους φοβαμαι.

Εως πού μπορεις να δικαιολογησεις εναν αγανακτισμένο, και απο πού αρχιζει να γινεται επικίδυνος;
Ειμαστε σιγουροι οτι ελεγχουμε, ως κοινωνια, το μετρο;
Πού βρισκεται το λεπτό οριο του να περιοριστουν οι συγχρονοι ρινοκεροι, και ποτε θα μας ποδοπατησουν ολους; Πότε ειμαστε καθησυχασμενοι οτι ειναι μειοψηφια και για πότε γινοται πλειοψηφια...Θα προλαβουμε να το παρουμε χαμπαρι;


-----------------------------

ΝΤΑΙΖΗ: Λοιπον, ολα ειναι μια συνήθεια. Τωρα πια, κανενας δεν τρομαζει οταν βλεπει κοπάδια ρινόκερους να καλπάζουνε στους δρόμους. Οι ανθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν, κι υστερα συνεχίζουν τον περιπατο τους ή πανε στις δουλειες τους αμέριμνοι, σαν να μην τρεχει τίποτα. [...]
Ελάτε να φαμε γρηγορα, κι ας κανουμε καλυτερα τους αδιάφορους!

ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Α οχι, εγω ποτέ μου δεν θα μπορέσω να τους συνηθίσω!
[...]
Θα υπερασπίσω τον εαυτο μου εναντια σε ολο τον κοσμο.. εχω χρέος να το κανω!
Δε θα καθησω με σταυρωμενα χερια.. θα πολεμησω.. ειμαι ο τελευταιος ανθρωπος
και μεχρι το τελος θα παραμεινω ανθρωπος!
οχι δεν θα συνθηκολογησω!
... ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ!

-ΑΥ��ΑΙΑ-


-------------------------


Ενα αριστουργημα και μια προειδοποιηση.
Με συγκλονισε.

Προσοχη στους Ρινοκερους. Ειναι γυρω μου, ειναι γυρω σου και πληθαινουν καθε στιγμή.
Και κυριως, προσεχε μην γινεις κι εσυ.
Έχεις χρέος να παραμείνεις Άνθρωπος, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες.