ŷ������

Kafka planned to publish in 1915 a collection containing "The Judgment", "Metamorphosis" and " In the Penal Colony " under the general title "Strafen" (Punishments), which eventually did not occur.

The machine described in the short story may be inspired by Herman Hollerith's machine based on punched cards (see Stanley Corngold and Benno Wagner: Franz Kafka: The Ghosts in the Machine) but could also have been influenced by the profession of his fiancee, Felice Bauer, who worked as a stenographer for gramophone companies.

1914 is a very bad year for Kafka, the outbreak of World War I, many friends and relatives are recruited, the engagement and after a few months the separation from Felice, his health is deteriorating.

He feels guilt, remorse and holds himself responsible for the mishaps of those he loves but also feels the urge to break free from everything and everyone and focus solely on his writings.

In the Penal Colony (In der Strafkolonie) Στη σωφρονιστική αποικία/ Στην αποικία των τιμωρημένων:

Ο Kafka σχεδίαζε να εκδώσει στα 1915 μια συλλογή που να περιέχει την “Κρίση��, την Μεταμόρφωση και τη “Σωφρονιστικ�� αποικία κάτω από τον γενικό τίτλο “Strafen�� (Τιμωρίες), κάτι που τελικά δεν συνέβη.

Η μηχανή που περιγράφεται στο διήγημα μπορεί να είναι εμπνευσμένη από την μηχανή του Herman Hollerith που είχε ως βάση τις διάτρητες καρτέλες (βλέπε Stanley Corngold and Benno Wagner: Franz Kafka: The Ghosts in the Machine) αλλά θα μπορούσε επίσης να έχει επιρροές από το επάγγελμα της αρραβωνιαστικιάς του, Felice Bauer, η οποία εργαζόταν ως στενογράφος για εταιρίες κατασκευής γραμμοφώνων (βλέπε επίσης, εξαιρετικά διαφωτιστικό: John Zilcosky, Kafka's Travels: Exoticism, Colonialism, and the Traffic of Writing, σελ. 108 -109)

Είναι μια άσχημη εποχή για τον Kafka το 1914, το ξέσπασμα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί φίλοι και συγγενείς στρατολογούνται, ο αρραβώνας και κατόπιν ο χωρισμός με την Felice, η υγεία του πάει από το κακό στο χειρότερο. Νιώθει τύψεις και θεωρεί πως αυτός ευθύνεται για τη δυστυχία εκείνων που αγαπάει:

«Γεμάτος ψέμα, μίσος και φθόνο. Γεμάτος ανικανότητα, βλακεία και βραδύνοια. Γεμάτος τεμπελιά, αδυναμία και αμηχανία. Τριάντα ενός ετών».

Στην τελευταία καταγραφή του για το 1914 στις 31 Δεκεμβρίου, αναφέρει πως μετά τον χωρισμό του, τον Αύγουστο έχει ξεκινήσει να γράφει «όχι λίγο κι όχι άσχημα» αν και δεν είναι πλήρως ικανοποιημένος και πως κατά τη διάρκεια της δεκαπενθήμερης άδειάς του τελείωσε μόνο την «Αποικία των τιμωρημένων».

Πέρα όμως από τις ενοχές αισθάνεται επίσης ανακούφιση για το τέλος της σχέσης του, σαν μια θανατική καταδίκη που τελικά δεν εκτελέστηκε «ήμουν δεμένος σαν εγκληματίας. Δεν θα ήταν χειρότερα αν με είχα βάλει σε μια γωνιά με πραγματικές αλυσίδες και με χωροφύλακες» αναφέρει σε άλλο σημείο.

Για τον τρόπο γραφής του, επισημαίνει, εξαιρετικά διαφωτιστικά, στην καταγραφή της 6ης Αυγούστου 1914:

«Από τη σκοπιά της λογοτεχνίας η μοίρα μου είναι πολύ απλή. Η ικανότητά μου να περιγράφω την ονειρική εσωτερική ζωή μου έχει κάνει όλα τα άλλα δευτερεύοντα».

Όλα όσα γράφει είναι ακριβώς αυτό. Η εσωτερικευμένη πραγματικότητά του. Πχ σπούδασε νομική και είχε εμπειρία από τον τρόπο λειτουργίας του δικαστικού συστήματος, είχε δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, είχε τύψεις και ενοχές εξαιτίας της αδυναμίας του να κάνει τη δική του οικογένεια, είχε δυσφορία για την εξωτερική του εμφάνιση, είχε προβλήματα υγείας, ό,τι κι αν ήταν αυτό που τον απασχολούσε το περνούσε μέσα από το ονειρογραφικό του φίλτρο και έτσι έφτιαχνε τις ιστορίες του. Οι οποίες συνήθως παραμένουν ημιτελείς ή τελειώνουν με έναν τρόπο μετέωρο, κατά κάποιο τρόπο πάντα κόβονται απότομα, δεν ολοκληρώνονται, κάτι που είναι σύμφωνο και ακόλουθο με ολόκληρη τη ζωή του.

Έζησε όπως έγραψε και έγραψε όπως έζησε.