ŷ������

This, in my opinion, is a story about Kafka's "children". In most of his stories, it is himself or some version/transformation of himself that must confront a father figure or a powerful individual. Here we have a caricature of a parent, a reluctant bachelor, who is grumpy, authoritarian, and misanthrope to the point of ridicule, who becomes bound to nurse the most unlikely objects and subjects.

It all starts with Blumfeld's desire to have a dog, a thought that is quickly abandoned since he can bear neither the responsibility nor the mess that comes with a pet. The whole narrative has many slapstick, humoristic, farcical elements. It is an unfinished story that seems perfectly complete.

Blumfeld, an Elderly Bachelor (Blumfeld, ein älterer Junggeselle) Μπλούμφελντ, ένας ηλικιωμένος εργένης:

Αυτή πιστεύω πως είναι μια ιστορία για τα "παιδιά" του Kafka. Στις περισσότερες διηγήσεις του, είναι ο ίδιος ή κάποιες εκδοχές/ μεταμορφώσεις του εαυτού του που πρέπει να αναμετρηθούν με μια πατρική φιγούρα ή έναν φορέα εξουσίας. Εδώ έχουμε μια καρικατούρα γονέα, ενός απρόθυμου εργένη, που είναι στριμμένος, αυταρχικός και μισάνθρωπος σε σημείο γελοιότητας που βρίσκεται υποχρεωμένος να νταντεύει τα πιο απίθανα αντικείμενα και υποκείμενα.

Όλα ξεκινούν από την επιθυμία του Blumfeld να αποκτήσει έναν σκύλο, ώστε να έχει κάποια συντροφιά, μια σκέψη που γρήγορα ωστόσο εγκαταλείπει καθώς δεν μπορεί να υποφέρει ούτε τις ευθύνες αλλά ούτε και την ακαταστασία. Η όλη διήγηση έχει έναν σλάπστικ, φαρσικό χαρακτήρα, διαβάζεται ευχάριστα και ενώ παρέμεινε ημιτελής είναι κατά κάποιο τρόπο, πλήρης και ολοκληρωμένη.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1915 ο Kafka γράφει στα ημερολόγιά του σχετικά με αυτήν την ιστορία:

"Χτες και σήμερα έγραψα λίγο. Ιστορία σκύλου. Τώρα διάβασα την αρχή. Είναι άσχημη και προκαλεί πονοκέφαλο. Είναι παρ' όλη της την αλήθεια κακή, σχολαστική, μηχανική ένα ψάρι που εξακολουθεί να αναπνέει για λίγο επάνω στην άμμο. Γράφω το Μπουβάρ και Πεκισέ (σσ. Bouvard et Pécuchet ημιτελές σατιρικό έργο του Gustave Flaubert) πολύ πρόωρα. Αν τα δύο στοιχεία - πιο έκδηλα στον Θερμαστή (σσ. Der Heizer γραμμένο από τον Kafka στα 1913 πρώτο κεφάλαιο της ημιτελούς Αμερικής) και στην Αποικία των τιμωρημένων (σσ. In der Strafkolonie, 1914) - δεν συνενωθούν, υπάρχει όμως προοπτική γι' αυτή τη συνένωση".

Το ότι θεωρεί πως η ιστορία είναι κακή, το προσπερνάω, ο Kafka ήταν ο τύπος του ανθρώπου που αν τύχαινε μια μέρα να μην τον δυσαρεστεί τίποτα θα έσπευδε να φορέσει στενά παπούτσια. Η διήγηση είναι υπέροχη και το χιουμοριστικό στοιχείο την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ποια είναι ωστόσο αυτά τα δύο στοιχεία από τα προηγούμενα έργα του που πρέπει να συνενωθούν και τα οποία δεν κατονομάζει;

Η προσωπική μου θεωρία αφορά την αντίθεση ανάμεσα στον ενήλικο και τον ανήλικο κόσμο. Αν το καλοσκεφτούμε η προσπάθεια ενός να υπερασπιστεί και να πείσει για το δίκαιο της υπόθεσής του, η έννοια της ενοχής που είναι αλληλένδετη με την έννοια της δικαιοσύνης, του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους είναι κάτι που αφορά τον ενήλικο κόσμο. Το παιδί μπορεί να έχει συναίσθηση και επίγνωση της αταξίας του, της κακής συμπεριφοράς ή του σφάλματός του αλλά ως ένα βαθμό έχει το ακαταλόγιστο, γιατί η συμπεριφορά του είναι κακή όταν έτσι την ορίζει κάποιος ενήλικας και δεν ορίζεται απαραιτήτως έτσι από το ίδιο το παιδί. Εκείνο μπορεί να ορίζει την πράξη του ως παιχνίδι ή μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να ορίσει την πράξη του, λειτουργεί περισσότερο με το ένστικτο.

Διαφωτιστική σχετικά με τις απόψεις του συγγραφέα γύρω από αυτό το θέμα είναι και η καταγραφή της 8ης Οκτωβρίου 1916 στην οποία αναφέρει:

"Η εκπαίδευση ως συνωμοσία των μεγάλων. Τραβάμε μέσα στο δικό μας στενό σπίτι τα παιδιά που γλεντοκοπούν λεύτερα, με ισχυρισμούς που τους πιστεύουμε κι εμείς, αλλά όχι με την έννοια που παριστάνουμε ότι τους πιστεύουμε".

Μπορεί ο Blumfeld να μην αποκτά σκύλο αλλά την ησυχία του την χάνει παρ' όλα αυτά, όταν ένα βράδυ καθώς επιστρέφει στο σπίτι του ανακαλύπτει πως στο δωμάτιό του έχουν εγκατασταθεί δυο (view spoiler)[ μικρές λευκές μπάλες από σελιλόζη με μπλε ρίγες (χρώματα που συνδέονται με την εβραϊκή παράδοση πχ το Tallit αλλά και με τα τυπικά παιδικά κοστουμάκια που πολλά πιτσιρίκια φορούσαν παλιότερα, τα ναυτάκια). Καθώς οι μπάλες τον ακολουθούν παίζοντας και κάνουν φασαρία μέσα στο δωμάτιο του χαλάνε την ησυχία και του ανατρέπουν το συνηθισμένο του πρόγραμμα. Εξαιτίας αυτών υποχρεώνεται την άλλη μέρα να συνεννοηθεί με τα πιτσιρίκια της πολυκατοικίας του προκειμένου να ξεφορτωθεί τις μπάλες και καταλήγει να φτάσει καθυστερημένος στη δουλειά του όπου το πρόβλημά του μετασχηματίζεται τώρα με τη μορφή των δύο βοηθών του που επιδεικνύουν, καίτοι ενήλικες, την πιο παράλογη και παιδιάστικη συμπεριφορά.

Ωστόσο τελικά, ειδικά στο σημείο όπου αναφέρεται πως ο Herr Ottomar (το αφεντικό του κεντρικού ήρωα) θεωρεί πως οι μέθοδοι εργασίας του Blumfeld είναι ξεπερασμένες και κατά βάθος θέλει να τον ξεφορτωθεί, διαφαίνεται πως για όλα φταίει το χάσμα των γενεών, αυτό είναι που ευθύνεται για την ασυνεννοησία και την έλλειψη κατανόησης και επικοινωνίας. Η παλιά γενιά την οποία αντιπροσωπεύει ο Blumfeld με την αυστηρή πειθαρχία, την παράδοση και τους αυστηρούς κανόνες απορρίπτει τους νεότερους που έχουν διαφορετικές νοοτροπίες, συμπεριφορές και τρόπους έκφρασης, γιατί απλούστατα δεν μπορεί να τους καταλάβει. Δεν υπάρχει επαφή, ούτε κοινό σημείο αναφοράς. (hide spoiler)]