Å·±¦ÓéÀÖ

In dit boek beschrijft Xenophon het leven van de Perzische koning Cyrus de Grote (ca. 600-530 v. Chr.) en laat hij zien waarom die zo'n groot staatsman was. Xenophon staat bekend als historisch schrijver, maar het is duidelijk dat hij voor zijn Cyropaedia veel uit zijn eigen duim heeft gezogen. Dat blijkt niet alleen uit enkele anachronismen of het feit dat Xenophons relaas op veel punten afwijkt van andere bronnen, maar ook uit de enorme detaillering - Xenophon schrijft soms alsof hij er zelf bij was. Maar eigenlijk is dat ook het leukste aan het boek, het leest voor een groot deel als een echte historische roman (Cyrus stierf 160 jaar voor Xenophon diens biografie schreef).

Xenophon vertelt met veel verve over Cyrus' jeugd en zijn veldtochten, die het grootste deel van het boek beslaan. Maar als leerling van Socrates wil de schrijver ook laten zien wát nu een goede leider maakt en hij lardeert zijn bijna hagiografische biografie met filosofieën over o.a. goede opvoeding, goede oorlogstactieken en goed bestuur. Xenophon schetst Cyrus als een vorst die regeert op basis van eerlijke behandeling, wederzijds vertrouwen en respect, als iemand die zelf het goede voorbeeld geeft en - opvallend - als iemand met wie je kan lachen. Zo worden er hele tafelgesprekken inclusief grappen opgetekend. Deze passages zijn dan ook uitermate onderhoudend.

En passant leren we over allerlei vernieuwingen uit die tijd (bijv. het voorzien van strijdwagens van draaiende messen en een postsysteem op basis van paardenwisselstations). Ook wordt pijnlijk duidelijk dat vrouwen in de tijd van Xenophon geheel niet terzake deden. Er is er slechts één die een enkele rol van betekenis speelt, de door Cyrus gevangen genomen vorstin Pantheia, die een eigen tragisch verhaaltje heeft.