ŷ������

Δέκατο βιβλίο του Κλάιβ Μπάρκερ που περνάει στη λίστα με τα διαβασμένα, αλλά είναι σαν να τον διαβάζω για πρώτη φορά, τόσα χρόνια που πέρασαν από τότε που διάβασα κάποιο προηγούμενο βιβλίο του. Συγκεκριμένα, τον Ιούνιο του 2015 είχα διαβάσει το καλό αλλά μάλλον κατώτερο των προσδοκιών "Τα Ευαγγέλια της Κολάσεως", και από τότε για κάποιο λόγο δεν τον ξαναέπιασα στα χέρια μου. Μέχρι σήμερα. Πριν λίγο τελείωσα το "Η μήτρα της βίας" και δηλώνω πολύ ικανοποιημένος, χωρίς να έχω ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες. Πρόκειται για μια περίεργη και πολύ ιδιαίτερη νουβέλα (χωρισμένη σε δυο μέρη), ίσως όχι και τόσο στο ύφος που μας έχει συνηθίσει ο Μπάρκερ, αλλά ποιοτικά σε πολύ καλό επίπεδο. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια, γλαφυρή, υποβλητική και σε σημεία μπορεί να πει κανείς ακόμα και λυρική, από τις πρώτες κιόλας προτάσεις ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει με τις περιγραφές και τις δυνατές εικόνες που δημιούργησε. Η όλη δομή της ιστορίας είναι αν μη τι άλλο παράξενη, μια κάποια προσοχή χρειάζεται γιατί παίζει λίγο με την αφήγηση και τον χρόνο, πάντως δύσκολα κάποιος φαν του συγγραφέα δεν θα την απολαύσει ή δεν θα μαγευτεί από τον τρόπο αφήγησης. Σίγουρα προτείνεται.

Υ.Γ. Εξαιρετική η ελληνική έκδοση (Οξύ), με υπέροχο εξώφυλλο και ιδιαίτερα προσεγμένη μετάφραση.