ŷ������

Νομίζω με κέρδισε περισσότερο η εικονογράφηση η οποία είναι εξαιρετική (και δεν αφορά καθόλου σε παιδικό κοινό κατά την ταπεινή μου άποψη) από τα ποιήματα, ίσως επειδή ξεφεύγει απ' το είδος που συνήθως διαβάζω.
Η ιστορία όμως του μικρού Μανουέλ, παρόλο που δίνεται μέσα από ένα ποίημα με ομοιοκαταληξίες και black humor, είναι συγκλονιστική και τόσο ''σημερινή'' θα έλεγα.
Ένας 9χρονος που επειδή έχει πιο σκούρο δέρμα, είναι φτωχός κι ορφανός, φορτώνεται ή, μάλλον, του φορτώνουν τα χίλια κακά της μοίρας τους. Για ό,τι στραβό κι ανάποδο έχει συμβεί στο χωριό, φταίει ο Μανουέλ. Μπροστάρης στις κατηγορίες, ο παπάς. Κι ακολουθεί κατά πόδας ο δάσκαλος μιας και ο Μανουέλ δεν είναι το υπόδειγμα μαθητή που εκείνος θα ήθελε. Και μετά ο κοινοτάρχης. Κι ο όχλος, φυσικά, επικροτεί κι αλαλάζει... Κι έτσι, έχει την ''καταδίκη'' στο τσεπάκι του την οποία δεν μπόρεσε να την αποτρέψει με την ''απολογία'' του.
Η παραδειγματική του τιμωρία κι ό,τι ακολουθεί είναι φριχτό αν το συλλάβεις σαν ιδέα και σαν εικόνα. Είχα μια μικρή ελπίδα πως το ότι ήταν μικρό παιδί άγγιξε κάποιους απ' το χωριό όταν άρχισαν να εμφανίζονται ένας-ένας εκεί που τον κρατούσαν δεμένο μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα και να αποδώσουν την τιμωρία του, αλλά φευ... Ο ένας χειρότερος από τον άλλον.
Η ανθρωπότητα σήμερα... :(

Τουλάχιστον ο μικρός πήρε την εκδίκησή του. Μάγος ή όχι... Γιος του διαβόλου ή όχι... Μανουέλ ή Αζαζέλ...