ŷ������

ما زنده ها در مقابل مبحث مرگ، شاگردان خیلی بدی هستیم. روزها، هفته ها و ماه ها می گذرد و آن درس هنوز بر روی تخته سیاه باقی است .

****
من در سرما و کولاک زمستان، شبی از شب های تابستان را می بینم؛ من نغمه هایی را می شنوم که تو دیگر آن ها را نخواهی شنید . بلبل می خواند و قلب تو شاد است،
ولی قلب من گریان..
اما نه..
ژیسلن من هیچوقت گریه نمی کند؛ در پشت این
اشک ها لبخندی نهفته است، مانند رزهای سرخ رنگی
که در زیر این برف سفید پنهان شده اند...

در این زندگی هیچ چیز بیهوده آفریده نشده؛
هیچ چیز این زندگی متعلق به ما نیست،این زندگی به ما بخشیده شده و به همراه آن خیلی چیزهای دیگر،
خیلی بیش از آنچه روز مرگ مان از دست می دهیم...

****

هیچ کس زندگی ساده ای ندارد...
همین امر ساده ی زنده ماندن، ما را به سوی
سخت ترین ها پیش می برد.
زندگی معقول نیست و نمی توان آن را سال ها به صورت یک طرح معماری ساده یا چیزی آرام انگاشت.
زندگی قابل پیش بینی و مسالمت آمیز نیست.
زندگی در وجود ماست، داستان اشتیاق است که ما را به اندوه و دوگانگی محکوم می کند.