ŷ������

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία που έχω διαβάσει!Ξεκίνησα την ανάγνωσή του από τον ευχαριστήριο λόγο της συγγραφέως όταν παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ,ο οποίος βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου.Ήθελα να έρθω σε επαφή με τον λόγο και το ύφος της.Μου άρεσε πάρα πολύ τόσο το περιεχόμενο όσο και ο τρόπος εκφοράς του.Το κυρίως κείμενο τώρα: η Τοκάρτσουκ κάνει πράξη την μεγάλη αλήθεια κάθε συγγραφέα,να αφηγείται δηλαδή ιστορίες.Ο τρόπος γραφής είναι αποσπασματικός και ημερολογιακός,ωστόσο γλαφυρός και κάποιες φορές ποιητικός.Δεν υπάρχει μία κοινή υπόθεση,ένας κεντρικός ήρωας κτλ. Το βιβλίο αποτελείται μόνο από ιστορίες που άκουσε ή φαντάστηκε η συγγραφέας και θέλει να μας αφηγηθεί ή καλύτερα να μοιραστεί μαζί μας.Τι είναι ένα ταξίδι; Τι κοινό έχει με το σώμα μας και τις αλήθειες που κρύβει;Οι χάρτες τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας;Τι είναι τελικά οι πλάνητες;Μια αέναη κίνηση του Εγώ προς αναζήτηση ποιου;
Υπήρχαν σημεία/κεφάλαια που ξεχώρισα και άλλα που ενθουσιάστηκα, άλλα που βαρέθηκα και άλλα που θύμωσα.Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το βιβλίο δεν αφήνει τον αναγνώστη αδιάφορο.Δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου,όσο και αν σε μπερδεύει στην αρχή,καθώς πρέπει να βρεις τον ρυθμό του σκοπού της συγγραφέως.Να τονιστεί τέλος ότι η μετάφραση είναι εκπληκτική και σε βοηθάει να εισχωρήσεις στις σκέψεις της Τοκάρτσουκ.