ŷ������

55. sayfadaki “Bilimi bahşedene şükürler olsun!�� cümlesi hikayenin akışı içerisinde beni çok şaşırttı, bir anlamda da şok etkisi yarattı. Doğa karşısında cahilliğimizin ve acizliğimizin eşsiz bir ifadesi. Körler ülkesinde, bir nevi Platon’un mağarasında yaşayan birisi tarafından söylenen bir cümle bu. Nunez’in yaşadıkları da tam böyle bir şey. Okurken; Nunez’in, herkesin mutlu ve sorunsuz bir yaşam sürdüğü Körler Ülkesi’ne geldiğinde ilk düşündüğü şeyi yapmamasını istedim; görmeyi ve görünenin güzelliğini anlatmasını. Körler Ülkesi bir ütopyadır. Herkes eşit, huzurlu ve yeterli yaşam koşullarına sahiptir. Ancak ülkede, farklı düşüncelere kapalı, körlerden oluşan bir topluluk yaşamaktadır ve bu durum da Nunez için bir distopya hali oluşturacaktır.

Son sayfadan sonra kitap bitmedi. Yanıtını bildiğimiz, bilmediğimiz, bildiğimiz halde söyleyemediğimiz sorular kafamda dönüp durdu.

Bilim dediğimiz şey nedir, ne için ve nereye kadar mutlak gereklidir?

Mutlu olmak için yeter ölçü nedir?

Farklılıklarımız ve avantajlarımız, topluluklar içerisinde her zaman güç verir mi, yoksa önemli olan uyum ve iletişim başarısı mıdır?

Kitabın finali de hiç beklemediğim şekilde gerçekleşti.

Kısa bir hikaye ama etkili ve güçlü bir anlatı. Resimleri de çok beğendim.

H.G.Wells hikayelerini aşağıdaki açık sitede bulabilirsiniz.