ŷ������

"آن سوی دیوار جاده‌ا�� است؛ حتی اگر شب باشد."
.
.
انتخاب بهترین کتاب از میان کارهای بیضایی بسیار سخته اما پس از سیاوش‌خوانی�� این دومین اثری بود که با تمام جانم حسش کردم و بی‌تردی�� عاشقش شدم.
در کنار گلتن احساس قدرت کردم. با نارگل و ریحان، با لولی و عسل و ایلناز گاهی هیجان‌زد�� شدم و گاهی دودل. با شادی سوختم. با صدگیس رنج کشیدم. با نوسال ترسیدم. در کنار همه‌�� ساکنان بازی‌خان�� به شکوه و جلال سلطان و ریش مبارک خندیدم و سرانجام رها شدم.
مطمئنم این اثر هم، مثل سیاوش‌خوانی�� قابلیت چند بار خواندن رو داره.
امیدوارم روزی هم به تماشای پرد��‌خانه‌�� سلطان با بازی بهترین بازیگران تئاتر بنشینم��.
.
.
در این اثر هم، مثل تمام کارهای بیضایی، با زنانی روبه‌ر�� هستیم متفاوت با آنچه که همیشه خواستند بهمون بقبولانند.
با زنانی روبه‌ر�� میشیم که اگرچه در بندند ولی روحشون آزاده.
زنانی که از قدرت اندیشه بی‌بهر�� نیستند، زیرک و هنرمند و خوددارند و به وقت مناسب در زور بازو هم چیزی کم�� از مردان ندارند. زنانی هشیار که به احساساتشون مسلطند و سلطان پیروز رو از تخت به زیر می‌کشن�� اما نه در کارزار زورآزمایی‌های�� مردانه، که در میدان هوش و خرد.
برای من جذاب‌تری�� بخش آثار بیضایی، زنانی هستند که به دور کلیشه‌ها�� جوامع مردسالار (یا شاید زن‌ستی��!) تصویر میشن. زنانی مثل ساتی در عیار تنها، نایی در باشو غربیه‌�� کوچک، شهرناز و ارنواز در شب هزار و یکم، فریگیس در سیاوش‌خوانی�� زن آسیابان در مرگ یزدگرد و بیدخت پرد��‌خان��.