ŷ������

Σίμος: ένας σύγχρονος Σφιγγοφονιάς (ή κάποιες σκέψεις για το βιβλίο ‘’�� τελευταία νύχτα της Αδέρας’�� του Μιχάλη Δαγκλή)

Συνοψίζουμε, προτού μπούμε στο ζουμί:

Τα διηγήματα από τα ‘’αγαλήνευτ�� βάθη’�� τα είχα λατρέψει, τις νουβέλες από το ‘’ένστικτο’�� έγραψα πριν λίγες μέρες πώς μου φάνηκαν, οπότε πλέον ήμουν έτοιμος να πιάσω και το μυθιστόρημα του Μιχάλη. Και�� απ�� ό,τι φαίνεται, αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γράψει το ίδιο τέλεια σε κάθε είδος/όγκο/έκταση!

Το διάβασα σε μία μέρα!

Δεν είχα δουλειά και χάθηκα στην Αδέρα από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και δεν το μετάνιωσα. Σαν αναγνώστης, πιστεύω ότι αυτός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να απολαύσει κάποιος το συγκεκριμένο βιβλίο ή να κάνει μία παύση στο τέλος του πρώτου μέρους και να διαβάσει την επόμενη το δεύτερο.

Τον μισάνθρωπο Σίμο τον απόλαυσα ακόμα και στις γκρίνιες του, τον πόνεσα, τον κατάλαβα και τον αγάπησα μέχρι το τέλος. Η ατμόσφαιρα ήταν από την αρχή μέχρι το κλείσιμο στην πένα και το μυστήριο συνεχώς σε έβαζε ολοένα και πιο μέσα. Η αλλαγή του ρυθμού από το πρώτο μέρος στο δεύτερο ήταν σημαντική και εκρηκτική. Όχι μόνο το κλείσιμο του ενός ήταν μπόμπα, μα το δεύτερο, πραγματικά, ήταν όλο φωτιά! Το σεξουαλικό τριπάρισμα του Σίμου, πανέμορφα γραμμένο, ο πανικός στο χωριό σε έκανε να μην μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου!

Μου άρεσε επίσης η αναφορά στην ιστορία με τον άη βασίλη από το ένστικτο, καθώς έδινε μία αίσθηση κοινού σύμπαντος κι αυτά πάντα τα εκτιμώ. Ενώ κάποιες ακόμα αγαπημένες σκηνές ήταν αυτές με τον Ηράκλειτο, αυτή στην εκκλησία γιατί θύμιζε Κινγκ, η συζήτηση πριν και μετά το τόξο και φυσικά, η καλύτερη ίσως στιγμή όλου του βιβλίου: η πτώση μέσα στο πηγάδι!

Και τέλος, αγαπημένοι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο οδηγός του Κτελ και η Άντζυ. Αχ, η Άντζυ! Οι περιγραφές του συγγραφέα με έκαναν να την ερωτευτώ και όταν έγινε η αποκάλυψη, ήθελα να βγάλω τα μάτια μου (εξ�� ου και ο τίτλος άνωθεν με ομιχλώδες σπόιλερ). Από την πρώτη της σκηνή μέχρι και λίγο πριν το τέλος�� θα ήθελα να είμαι θύμα της, τρομερός χαρακτήρας.

Όλα τέλεια όμως;

Αρνητικά κανένα; Τρία μόνον. Ας ξεκινήσω από αυτό που παίζει να ξενίσει τον μέσο αναγνώστη: αρκετά τυπογραφικά θεματάκια. Ποιος είμαι εγώ για να μιλήσω πάνω στο θέμα, σωστά; Σαν αναγνώστης όμως κάτι ‘’ό��,ι’�� και κάτι άλλα παρόμοια μου χτύπησαν κάπως, καθώς και το γεγονός ότι ο χωρισμός των ενοτήτων ώρες-ώρες είναι ό,τι να ‘να��, ενώ η έσω γραμμή για τις παραγράφους έμπαινε όποτε το θυμόντουσαν. Σε αυτό δεν ευθύνεται διόλου ο δημιουργός μα όποιος ασχολήθηκε με την μορφοποίηση.

Τα άλλα δύο είναι στα του δημιουργού, μα είναι πιο πολύ με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια και ελάσσονος σημασίας. Το ένα είναι ότι μου φάνηκε εμπροσθοβαρές. Ναι, δεν είμαι φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας, μα το πρώτο μισό κυλούσε με πολύ αργούς ρυθμούς σε αντιπαραβολή με το δεύτερο μέρος που ήταν φρενήρες. Και το άλλο ‘’θεματάκι’�� είναι μία φόρμα/τεχνική/κολπάκι όπου όλο και περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς ο υιοθετούν και προσωπικά το αντιπαθώ φουλ: οι πρώτες σελίδες είναι από κάποιο σημείο προς την μέση ή το τέλος του βιβλίου, μόνο και μόνο για να μας γραπώσει. Ρε παιδιά, δεν είναι κακό να ξεκινάμε και λίγο αργά αν χρειάζεται.

Όπως και να έχει, είναι από τα λίγα βιβλία που θα ήθελα πολύ να ξαναδιαβάσω. Μα με τον ίδιο τρόπο, μονοκοπανιά, σαν ταινία. Και αυτό δεν το λέω συχνά.