ŷ������

قطره، دلش دریا می‌خواس��. خیلی وقت بود که به خدا گفته بود.
هربار خدا می‌گف�� :"از قطره تا دریا راهی‌س�� طولانی. راهی از رنج و عشق و صبوری. هر قطره را لیاقت دریا نیست."
قطره عبور کرد و گذشت. قطره پشت�� سر گذاشت. قطره ایستاد و منجمد شد. قطره روان شد و راه افتاد. قطره از دست داد و به آسمان رفت. و هربار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت.
تا روزی که خدا گفت :"امروز روز توست. روز دریا شدن." خدا قطره را به دریا رساند. قطره طعم دریا را چشید. طعم دریا شدن را. اما...
روزی قطره به خدا گفت :"از دریا بزرگ‌تر�� آری از دریا بزرگ‌ت�� هم هست؟"
خدا گفت :"هست."
قطره گفت :"پس من آن را می‌خواه��. بزرگ‌تری�� را. بی‌نهای�� را."
خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت :"این‌ج�� بی‌نهای�� است."
آدم عاشق بود. دنبال کلمه‌ا�� می‌گش�� تا عشق را توی آن بریزد. اما هیچ کلمه‌ا�� توان سنگینی عشق را نداشت. آدم همه‌�� عشقش را توی یک قطره ریخت��. قطره از قلب عاشق عبور کرد. و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید، خدا گفت :"حالا تو بی‌نهایتی�� زیرا که عکس من در اشک عاشق است."