Å·±¦ÓéÀÖ

To historia iście kafkowska. Już samo imię, którego używa główny bohater, ma coś z Kafki. Nazywa się Ka, a stąd przecież blisko do Józefa K.

Bohater śniegu, jak bohater "Zamku" Kafki, przyjeżdża we własnej sprawie, ale porywa go prąd wydarzeń. Ka próbuje realizować swoje plany, podejmuje własne decyzję, ale Kars, miasto, do którego dotarł, wciąga go coraz głębiej, jakby zabierając podmiotowość.

W tym wciąganiu miasto jest niezwykle intensywne i konsekwentne, co na początku wydawało mi się nierealistyczne, bo jak to jest, że pierwszego dnia pobytu Ka poznaje wszystkie niemal najważniejsze osoby w mieście, nawet te, które ukrywają się od lat i których nie mogą namierzyć służby specjalne. Ale taki jest Kars, dziwny, goteskowy, nawet magiczny, bo w jakim mieście gazeta drukowana we wtorek opisuje wydarzenia, do których dojdzie w środę?

Tylko że to jest pierwszy poziom. Drugi to genialnie pokazany problem zderzenia świata świeckiego z religijnym, fundamentalistycznym, świata liberalnego z konserwatywnym. I czy możemy mówić tu o zderzeniu, czy sprzężeniu między tymi światami?

Nigdy, w żadnym reportażu, nikt nie pokazaÅ‚ mi z tak wielu stron tego problemu, nie sprowokowaÅ‚ do tyÅ‚u przemyÅ›leÅ„ na ten temat, jak Pamuk w "Åš²Ô¾±±ð²µu".

Co ciekawe, w tym kontekście, czytając, wiele razy myślałem o Polsce.

Polecam bardzo serdecznie.