ŷ������

Το βιβλιο αυτο με συγκλονισε (δυναμικο ξεκινημα βιβλιοκριτικης). Δεν ειναι τοσο το θεμα, ή η πλοκη που εκανε τη διαφορα, μιας και αυτα δεν παρουσιαζαν κατι φοβερά ξεχωριστο : ενας υπιλαρχος ζει την απλοϊκή ζωη του μεχρι που σε αυτη εισβάλλει μια οικογενεια με τροπο τυχαιο, σαν μια συμπτωση που η μια ακολουθει την αλλη, μεχρι που μεσα σε αυτη την οικογενεια γνωριζει τη νεαρη Εντιθ, την κορη της οικογενειας και υστερα απο ενα τρομερα αβολο λαθος, ανακαλυπτει πως η κοπελα ειναι αναπηρη. Απο εκεινη ακριβως τη στιγμη ξυπνα μεσα στην ψυχη του πρωταγωνιστή μας, του Αντον, το συναισθημα του οικτου, αλλα και απο αυτο το σημειο ο Τσβαιχ ξεκινα να "κενταει" τοσο λογοτεχνικα, οσο και - ακριβως εδω για μενα κερδιζει το 5αρι και ολα τα 5αρια του κοσμου- ψυχαναλυτικα /φιλοσοφικα. Ο Τσβαιχ λοιπον υπεραναλυει αυτο το συναισθημα που αποτελει ενα δικοπο μαχαιρι :απο τη μια το νοιαξιμο, η εμπαθεια και η λυπη για τα δεινα του συνανθρωπου μας και η προσπαθεια να απαλυνουμε τον πονο του με οποιο τροπο, ακομη και με καποιο αθωο ψεμα. Και απο την αλλη μερια, τι γινεται οταν αυτο το συναισθημα οδηγει τον πλησιον μας στο να μας θεωρησει την απολυτη αφορμη για ζωη, οταν η Εντιθ βλεπει στον οικτο του Αντον το μονο ισως λογο για να προσπαθησει να νικησει την αναπηρια της και να συνεχισει να ζει, αλλα παρ'ολα αυτα ο Αντον δεν ανταποκρινεται σε αυτα τα συναισθηματα γιατι την αντιμετωπιζει μονο με οικτο? Μπορει να ειναι ειλικρινης και να δηλωσει κατι τετοιο με κινδυνο να καταδικασει στη χειροτερη μοιρα μια κοπελα που εναποθετει πανω του τις ελπιδες για μια φυσιολογικη ζωη?
Οπως ανεφερα, δεν εχω λογια για τη συγγραφικη δεινότητα του Τσβαιχ, αλλα κυριως θαυμαζω το ποσο φαινεται οτι ηταν ενας ανθρωπος που ειχε διεισδυσει στη μελετη της ψυχολογιας και των συναισθηματων, παιρνωντας ενα μονο απο αυτα και κανοντας το ενα πολυτιμο βιβλιο. Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε οτι τον ιδιο συνεδεε στενη φιλια με τον Φροϊντ, για τον οποιο ειχε πει πως "ο,τι γραφω ειναι σημαδεμενο απο την επιρροη σου και εσυ κατανοεις, πιθανον, πως το κουραγιο να λεω την αληθεια, ισως το σημαντικοτερο πραγμα στα βιβλια μου, προερχεται απο εσενα. Εχεις αποτελεσει προτυπο μιας ολοκληρης γενιας" .
Οπως ανεφερα στην αρχη, υπηρχαν σημεια στο βιβλιο που ισως να μη με ενδιεφεραν τοσο, οσον αφορα στην πλοκη, ωστοσο δε θα μπορουσα να βαλω κατι λιγοτερο απο 5 σε μια τοσο εξυπνη ιδεα και σε ενα τετοιο ιδιοφυες, μελετημενο μυαλο, που στα δικα μου ματια αποτελει αυτο του Τσβαιχ
🌟🌟🌟🌟🌟/5 αστερια