Å·±¦ÓéÀÖ

dnf 355/446

Bardzo starałam się przejrzeć tę książkę na wylot, dostrzec to, co kryje się za bólem, agresją i wszystkimi obrzydliwościami tej książki. Nie raz, nie dwa miałam do czynienia z utworami epatującymi seksem i brzydotą; zwykle okazywało się, że za tą kurtyną coś jest, coś trudnego, niekiedy niemal nieopisywalnego, ale jednak ważnego. Zwierzę jest wydmuszką, w której wszystko trzeba brać na wiarę. Nic z niczego niestety nie wynika, choć Taddeo z całych sił, przez całe 350 stron, które przeczytałam, stara się pokazać drogę przebytą przez bohaterkę, a na dodatek zrobić to tak, by w głowie czytelnika pojawiła się myśl "no tak, przecież to jasne i zrozumiałe, wiem teraz dlaczego jest taka". Nie do końca. Wcale nie jest jasne - bo całość jest gigantem na nogach z patyków (o glinie nie może być tu mowy). Nie jestem pewna, czy ta książka jest w jakimkolwiek aspekcie szkodliwa. Raczej obrzydza to, co obrzydliwe, niczego nie pochwala, ale też niczego nie gani. Jeśli już coś robi to podaje na tacy najprostsze wnioski. Takie, do których bohaterka dochodzi grubo za połową, kiedy czytelnik odkrył to już na samym początku. Nie wiem jak to było z Trzema kobietami, ale na razie Taddeo jest pisarką, która bardzo chce zrobić coś wielkiego i naturalistycznego, a przez to współczesnego, ale nie ma jeszcze ku temu wrażliwości/umiejętności (jak kto woli). Pisanie reportaży oraz opowiadań, a zajęcie się powieścią to jednak dwie różne rzeczy.