ŷ������

Το μακρινό πλέον 1986, χρονιά που μας χάρισε το Τσέρνομπιλ (σχωράτε μου τον τόνο στην πρώτη συλλαβή, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι) και την ατυχή κατάληξη της αποστολής του Challenger, o K.W. Jeter (όστις σημειωτέον επινόησε τον όρο “steampunk��), παραδίδει στο (όχι και τόσο ευρύ) κοινό το Infernal Devices. Ένα μυθιστόρημα στο οποίο ο Τζωρτζ Ντάουερ, ένας απλός άνθρωπος όπως εσείς και εγώ (ή μήπως όχι;) κληρονομεί το εργαστήριο του αποθαμένου του πατρός.

Φυσικά, πολύς κόσμος έχει βρεθεί σε αντίστοιχη θέση, αλλά υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά: ο πατήρ Ντάουερ διατέλεσε εφευρέτης, με αποτέλεσμα ο υιός να βρεθεί μπλεγμένος σε έναν κυκεώνα περίεργων μηχανών και επικίνδυνων ανθρώπων. Όταν μάλιστα ένας πελάτης (το λιγότερο περίεργος) φέρνει ένα αδιανόητο μαραφέτι για επισκευή, ο φτωχός Τζωρτζ μπαίνει στα βαθιά (εκεί που δε φτάνει καλαμάκι για να πάρεις ανάσα) ενός κόσμου-υπόκοσμου γεμάτου συνωμοσίες, όπου ρομποτικά αυτόματα, απόκρυφες τεχνολογίες και τύποι που το να τους αποκαλέσεις εκκεντρικούς είναι σα να χαρακτηρίζεις «νωπή» τη θάλασσα τον κάνουν να φτύσει το γάλα της καλής του μανούλας (φόρμουλες δεν είχανε τότε).

Ο φτωχός ο Ντάουερ, είναι αρκετά παθητικός ως ήρωας ανάμεσα σε ένα στρόβιλο χαρακτήρων, μηχανικών από μηχανής θεών, αιρέσεων (μέμνησο “cool aid��), ακόμη και «βιολογικά αναβαθμισμένων» άνθρωπων, ένδειξη της σατιρικής διάθεσης του συγγραφέα.

Φυσικά η βικτωριανή αισθητική είναι πανταχού παρούσα (ακόμη και στις διατυπώσεις), χωρίς όμως να λείπει το χιούμορ (αγαπημένη σάτιρα) και το ενδιαφέρον στην πλοκή, καθώς ο Jeter περνάει ένα χεράκι τα βικτωριανά ήθη (μην ξεχνάτε ότι η βασίλισσα Βικτώρια που απαγόρευε το -απαράδεκτο, χρυshό μου, για τα βικτωριανά ήθη- κάπνισμα το Μπάκινχαμ ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών της ιστορίας και όταν οι κινέζοι της απαγόρευσαν να ξεφορτώνει όπιο στα λιμάνια της, τα εμπορικά με το ναρκωτικό επέστρεψαν συνοδευόμενα από κανονιοφόρους). Αν κάποια στιγμή χάσετε λίγο το νήμα της πλοκής εξαιτίας των περιγραφών, μην αγχωθείτε, γυρίστε λίγο πίσω και αφήστε αυτό το ύποπτο σιγαρέτο από το χέρι για μερικά λεπτά. Η σχέση ανθρώπου μηχανής, αν δεν είναι στο επίκεντρο, σίγουρα είναι κάπου εκεί γύρω, ενώ τα αναδυόμενα ζητήματα της ηθικής των εφευρέσεων και του πώς η τεχνολογία μπορεί να διαμορφώσει (ή να την κάνει -ηθικά- σαν κινέζικο τρακάρισμα) την κοινωνία.

Μη σας ξεγελάει το 3 της βαθμολογίας�� μιλάμε για ένα έργο θεμέλιο για το genre του Steampunk, ένα ταξίδι στο χάος των εφευρέσεων, πνιγμένο στον ατμό, ζαλισμένο από τα γρανάζια (σήματα κατατεθέντα του είδους), μακριά από κλασικά μοτίβα και στερεότυπα, συχνά ειρωνικό (με αρκετές από τις έννοιες που παίρνει η ειρωνεία στη λογοτεχνία) και σίγουρα διαφορετικό από ό,τι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα. Νομίζω. Δεν σας ξέρω κι από χθες.