ŷ������

ونسان زیر سایه و عشق برادرنه ی تئو زندگی کرد و نقش و رنگ رو به هم آمیخت تا دنیای درونیش رو به دنیای بیرونی پیوند بزنه و نبوغ و جنون و فشارهایی که بی‌رحمان�� بهش تحمیل شد رو بر روی بوم های نقاشیش جاودانه کنه و با مرگش هم زندگی تئو رو از امید و انگیزه خالی کرد تا جایی که میل به حیات در او به پایان رسید،... شاید به ندرت نمونه هایی از چنین دلبستگی خالصانه ای بین دو انسان، بی هیچ منفعت و انتظاری، در زندگی واقعی وجود داشته، شرح زندگی ونگوگ و مراحل مختلف زندگیش از یک طرف خواندنیه و تاثیر تئو از طرف دیگه ای به این شرح حال زیبایی و احساس بخشیده، اما حیف که در نهایت داستان زندگی تئو و هر انچه از طرف او نسبت به ونسان انجام گرفته و حس شده، و حال و هوای شخصیش، در هیاهوی تحولات و تمایلات ونسان کمرنگ و محو شده..
حالا مفهوم انبوه کلاغ هایی که تا همیشه در گندمزار بوم و ذهن ونسان ونگوگ پرواز می‌کنن�� رو درک میکنم