ŷ������

"عشق جز آتشی که چهره های خاکستری مان را اندکی نور میبخشد چیست؟نوری که بدون آن چهره ما همچو صورت مرده ای در کف دریاچه ای است،تار و بی رنگ،داستان زندگی ما طی می شود،بی آنکه بدانیم از کجا آمده ایم و به کدام سو می رویم،آتشی که عشق در درون ما می افکند میتواند گرمایی دلپذیر و مطبوع باشد یا شعله های وحشی آن وجود آسیب پذیرمان را بر باد دهد،قماری که هر فرد در زندگی به آن می پردازد،چه خوشحال اند آنان که در آن پیروزند،گاه حتی خود نیز آن را در نمیابند،تنها آنگاه که با خاکستر وجود،بی میل به تنفس، دود سیگاری را می دمیم،با همنشینی از جنس شعله و خاکستر مدت کوتاهی از تنهایی می‌گریزی��.



"مرگ!مردم جز در مواقع یاس و ناامیدی و خطر از آن یاد نمیکنند،در صورتیکه همچو شبحی همیشه و در همه جا با ما همراهی میکند،و جز قدمی کوتاه با ما فاصله ندارد،کافیست انسان سرش را برگرداند و آنرا بشناسد،کافیست انسان قدم آهسته کند تا او جلو بیفتد،مرگ،یک فرشته سیاه،یک فرشته رحم،یک عامل مرموز،من می توانم به کوچه های آشنا بروم،می دانم که او همراه من است،آن وقت..یک قدم آهسته...و کار تمام است"