ŷ������

یک شعر. یک لالایی...یه نغمه...نغمه دروگر...
داستان مردی که شبی برای همسر و دختر یک ساله ش شعری رو میخونه. یه لالایی از یه کتاب...و صبح وقتی از خواب بیدار میشه زن و بچه ش رو مرده پیدا میکنه...تصورشو بکنین که بفهمین یه شعری رو اتفاقی حفظ کردین که درواقع یه نفرین بوده توی قبایل آفریقایی. برای وقتهایی که جمعیت بیشتر از غذا میشد...که مادرها برای بچه هاشون میخوندن تا از زندگی و دردسرهاش راحت بشن...یا برای افراد پیر قبیله و مریض ها برای خلاصی از درد زندگی...تصور کنین یه قدرت اینچنینی داشتین! اینکه بتونین توی ذهنتون فقط با مرور یه قطعه شعر، هر کسی که ازش خوشتون نمیاد رو از بین ببرین. هرکسی...یکی که از ریختش خوشتون نمیاد...یکی که توی راه بهتون تنه زده...همسایه طبقه بالایی با صدای خیلی بلند تلویزیونش...یا یکی که توی گرمای خفه کننده میخواست خودشو به زور توی آسانسور کاملا پر بچپونه...فقط با یه مرور شعر، یه لالایی، دیگه وجود نداشته باشه. خیلی ساده: بمیره...
کتاب عجیب و غریبی بود. اولین کتابه که از چاک پالانیک خوندم. از اون کتابایی که هی فکر میکنی با خودت چرا این اصلا سر و ته نداره...هی به خودت میگی عجب کتاب مزخرفیه! چه اتلاف وقت گنده ای...و درست دو صفحه بعد کرک و پرت میریزه که واو! عجب شاهکاری! کل کتاب برام پر از احساسات ضد و نقیض گذشت...ولی در کل لذت بردم از داستان وحشتناکش و جزئیات سرسام آورش و موضوعِ به شکل ترسناکی جذابش...و پایان بندی مناسبش...ترجمه خوبش هم مزید بر علت...از اون کتاباییه که تا مدتها توی ذهن باقی می مونه و اثر مسمومش به این زودیا از بین نمیره...واقعا نمیدونم چطوری حس و حالمو از خوندن این کتاب بگم...فقط میشه گفت :عجب کتابی بود!
��مین.
پ ن: منو بسی یاد انیمه دفترچه مرگ مینداخت :)