ŷ������

خدایا خدایا... چه قدر خاص و لطیف و عزیز و شاهکار بود. پرکشش و روون و با ریتم تندی که تا صفحه آخر و جمله آخرش آدم رو میخکوب نگه میداشت. شخصیت پردازی و جزئیات روابط بین شخصیت‌ها�� به قدری دقیق و عمیق بود که فکر کنم بعضی از شخصیت‌ه�� و صحنه هاش هیچ وقت یادم نره. کاش هالیوود یه کم یاد بگیره به جای فیلم‌ها�� ضدنژادپرستی ضعیف و شعاریش از این اقتباس کنه. کاش میتونستن بپذیرن که نشون دادن آفریقای بدوی الزاما تحقیرآمیز و رقت انکیز نیست و دقیقا برعکس، میتونه تحسین برانگیز باشه.
جزیر�� راجع به نژادپرستی، استعمار، دموکراسی و جنگ خیلی حرف‌ه�� برای زدن داره ولی چیزی که از این کتاب تا ابد با من میمونه این سواله که برای دوری از جنگ و حفظ صلح خشونت میتونه مسیر درستی باشه؟