Å·±¦ÓéÀÖ

In het begin verloopt het verhaal nogal traag, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door alle informatie en gebeurtenissen uit het tweede deel.
Dafydd Woodruff, een arts, is in de jaren negentig voor een jaar naar Moose Creek, in Canada, gekomen, om daar zijn beroep uit te oefenen, op de vlucht voor een gebeurtenis uit zijn verleden.
Hij--en de lezer--leert al gauw de inwoners van het stadje kennen, die allemaal wel hun eigen speciale karakter hebben.
Het verhaal springt dan over en weer van deze tijd naar 2006, als Dafydd getrouwd is met Isabel, en ze al heel lang proberen om kinderen te krijgen, zonder succes.
Op een dag krijgt Dafydd een brief van een meisje uit Moose Creek, Miranda, die beweert dat ze zijn dochter is en ook nog een tweelingbroer heeft, Mark. Dafydd kan dit niet geloven, omdat hij nooit gemeenschap heeft gehad met Sheila, hun moeder. Maar als na een DNA test blijkt dat hij toch de vader van de kinderen is, is hij verbijsterd. En zijn huwelijk is ondertussen in een neergaande spiraal geraakt...
Dafydd besluit af te reizen naar Moose Creek, om met eigen ogen de kinderen te zien en uitleg te vragen aan Sheila. Sheila is echter zeer bot tegen hem, en beweert dat hij haar eens in een dronken bui verkracht heeft, met de zwangerschap als gevolg.
We komen ook nog te weten dat Dafydd tijdens zijn eerste verblijf, eens een tocht gemaakt heeft naar het Hoge Noorden, en daar verliefd geworden was op een Inuït meisje, waarmee hij een zalige nacht had doorgebracht.
In Moose Creek probeert Dafydd meer te weten te komen over zijn vermeende vaderschap, door te praten met oude bekenden. Het blijkt echter dat Sheila hem dikwijls een stap voor was, en de toch al zwijgzame bevolking manipuleert om hun mond te houden; de DNA test zegt immers genoeg!
Maar uiteindelijk is er toch iemand die Dafydd de waarheid vertelt en kan het mysterie opgelost worden.

Ik had in het begin, eigenlijk het hele eerste deel, een beetje moeite om verder te lezen. Maar alleen al om de beschrijvingen van de natuur en het harde leven in dit koude land, ben ik toch doorgegaan. En ja, eens ik aan deel 2 begon, kon ik het boek nog moeilijk wegleggen. Eindelijk, eindelijk kwam er dan schot in de zaak. En het einde vond ik zo mooi...