Å·±¦ÓéÀÖ

czy kiedykolwiek oglądaliście własne odbicie w książce? zapewne mieliście taką okazję wielokrotnie, jednak z reguły nie jest to jedyna refleksja i fundament dla oceny danej pozycji. w obliczu fabuły i kompozycji narracyjnej tego krótkiego dzieła moliny, muszę wstrzymać się od wyrażania wszelkich opinii i przekonań, bo wydaje mi się, że jest to jedna z tych pozycji, która pojawia się na mojej drodze, żeby umocnić w sobie pewne przekonań i świadomość słuszności własnych decyzji. nie umiem inaczej widzieć tej książki, niż jako dokumentacji relacji toksycznej, trudnej, niezdrowej i ciężkostrawnej. nie podoba mi się, jak w narracji mario widzę samą siebie sprzed kilku miesięcy i mam ochotę to uczucie ścierać ze skóry najbardziej szorstkim pumexem. co smutniejsze, nie umiem zupełnie zreferować się do tej książki szerzej, niż w ten emocjonalnie zaściankowy sposób. a szkoda