ŷ������

در جن نامه، ما روایتی از کودکی تا بزرگسالی مردی را می خوانیم با جزئیاتی از شهر و فرهنگ او که آمیخته است با خرافات و روح و روان آشفته او..
اولین چیزی از کتاب می شود گفت، نثر و نوع نوشتن داستان است که اوایل کتاب شاید گنگ و مبهم بود اما هرچقدر که پیش می رفت، مفهوم تر با هیجان بالا و جذاب تر میشد. توان بالایی که نویسنده در روایت گری دارد باعث شده بود باز بخوانم و هم خوش باشم با خواندنش.
کتاب داستان قابل توجهی ندارد و پر از ماجرا های پراکنده و بی ارتباط از زندگی راوی است که فکر می کنم از سردرگمی و بی هدفی راوی داستان است. این پراکندگی شاید حوصله را سر ببرد اما انگار لازم است تا در آخر داستان با ماجرایی عجیب و جالب رو به رو شویم.
در داستان هدف حسین معلوم نیست اما انگار اواخر داستان نویسنده تصمیم می گیرد که به راوی هدفی بدهد.
نکته ای که کتاب را ارزشمند می کند نوع عاشقانه نامتعارف و زیبای کوکب و عمو حسین است که حسی تراژدی و تکان دهنده ای را به مخاطب القا می کند.
نکته دیگری هم وجود علم های جدید و غریبه و نقش پررنگ آن در داستان است که حال و هوای عجیبی به داستان داده است و مهر ایرانی بودن به رمان می زند.
نکته بعدی داستان با گفته شدن تمام نمی شد، تثبیت نمی شد و وارد یک مرحله دیگری می شد مثل همان دایره ای که در رمان حسین از آن حرف میزد، انگار همه دور دایره نشستند و حرف میزنند.
شخصیت پردازی ها بی نظیر بود، انگار که زنده و واقعی هستند و گوشت و پوست دارند.
داستان تصویر های دردناکی هم از زندگی تیپ های مختلفی از زنان گفته است که ناراحت کننده بود.