ŷ������

بالاخره این سفرنامه شیرین که دلم نمیومد تموم شه رو خوندم و حتی تا جمله آخر کتاب خنده رو لب میاره.
روایت منصور ضابطیان خیلی بانمک و قشنگه. هم طنز شیرینی داره و هم نکاتی از اون کشور گفته که فکر کنم خودشون هم نمی‌دون��.

در ایونت نوشابه زرد آقای ضابطیان رو دیدم و اون چهره خندانشون با صدایی که بخشی از کتاب رو خوندن توی ذهنم مونده و انگار خودشون کتاب رو برام خوندن و پابه‌پا�� نویسنده خندیدم و لذت بردم و کلا هرچی از شیرینی این کتاب بگم کم گفتم.
همین کتاب منو ترغیب کرد که سایر سفرنامه‌هاشو�� هم بخونم.
البته کتابیه که می‌ش�� یه روزه هم خوند از بس روونه و تصاویر قشنگی هم داره که حیف که رنگی نیست اما از شدت قشنگی خوندنش رو کش دادم که لذتش باهام بمونه.