Å·±¦ÓéÀÖ

Jak to dawniej na wsi bywało, a teraz nie bywa.

Każden jeden wie przecie, że onegdaj to bylo lepiej. Matkę i ojca się szanowało, do kościoła na mszę świętą chadzało się całą hurmą, a tych zberezeństw i innych obrażeń boskich nie stało. Dobre to były czasy. Miłosierni wtenczas byli ludzie.

Bękarty brane do doma z miasta za gotowiznę może i marły z głodu, dziadki szły na wycug, komornicy gryźli korę z drzew, co poniektóry chłop czasem babę swoją zdeczka poturbował, zaś dobrodziej chytry był i z plebsem się nie pospolitował, ale każden jeden swoje miejsce na ziemi znał. Nie to co teraz. Gdy uświęcona z dawien dawna tradycja jest profanowana. Tfu! Skaranie boskie.

I o tym sÄ… dla mnie "°ä³óÅ‚´Ç±è¾±". O opresyjnej spoÅ‚ecznoÅ›ci, zwierzÄ™cym życiu, Å›wiecie gdzie dobroć i bezinteresowność niemal nie istniejÄ…, a traktowane sÄ… jako przejaw choroby umysÅ‚owej bÄ…dź naiwnÄ… gÅ‚upotÄ™. O czasach gdy liczyÅ‚a siÄ™ tylko ziemia i gospodarka, a nie ludzie.

Reymont chwycił mnie za gardło i nie puścił. Nie miał litości dla swoich bohaterów. Szkoda mi było naszej wiejskiej Maleny wywiezionej na kupie gnoju za cudze grzechy, Witka sieroty płaczącego nad cudzymi grobami, prostodusznego Kuby niemogącego się raz w życiu najeść do syta, zdradzanej Hanki, tych dzieci, które bezimiennie przewijają się w tle, biedoty wiejskiej, od której bogaci gospodarze uciekają jak od trędowatego.

Jak dobrze, że świat powoli, ale nieubłaganie się zmienia, a "stare dobre czasy" przeminęły z wiatrem historii.