ŷ������

„Gaza była taka, do jakiej przywykłem: zamknięta jak okładka książki, zwinięta sama w sobotę, jak pęknięta muszla wyrzucona falą na piaszczysty brzeg, w pobliżu rzeźni. Taka była Gaza; bardziej zduszona niż oddech śpiącego, któremu przyśniła się zmora. Jej ciasne zaułki pełne specjalnego zapachu, zapachu klęski i nędzy, domy z wystającymi balkonami…Taka jest Gaza. Lecz czym są te dziwne, nieokreślone czasy, które ciągną człowieka do domu, rodziny i wspomnień, tak jak źródło przyciąga zbłąkane stado dzikich kóz. Nie wiem.��

Ten fragment bolał. Każde z tych niewielkich opowiadań rozdziera na inne sposoby. Zbiór otwiera opowieść o chłopcu, który pragnie zatrzymać szczygła w klatce, wiedząc jak bardzo ptak pragnie swojej wolności. Choć analogia do uciśnionego narodu jest oczywista, to język niepokoju i niewoli, jakim posługuje się Kanafani czyni tę książkę niezapomnianą. Świat w każdym z opowiadań prezentowany jest przez narratorów o różnej wrażliwości, ale wszystkie je łączy los tułaczki, życia na obczyźnie narodu palestyńskiego, przeplatane smutkiem, a niekiedy okrucieństwem.

Samego autora nie ominął okrutny los tego nieustannego konfliktu - zginął w zamachu bombowym wraz z jednym ze swoich dzieci, czego szczegółów i działalności autora dowiadujemy się z posłowia autorstwa wdowy po Kanafanim.

Lektura obowiązkowa, jak się okazuje, mrocznie aktualna, jak i prorocza.