ŷ������

فراز‌ها�� از این کتاب شریف و قهرمان شریف که هر صفحه کتاب با خودت میگی کاش بی‌شر�� بود ولی گرسن�� نمیموند:

سر جام ایستادم. صورتم چه ش شده بود؟ آیا عمرم به آخر رسیده بود؟ به گونه‌ه�� دست گذاشتم، تکیده بود، باید هم تکیده باشن، گونه هام حال کاسه را داشت، گود افتاده بود. خدایا، به زور پیش رفتم. بعد باز ایستادم. حتما چشم‌ها�� خیلی گود افتاده. چطور یه آدم، خبر مرگش، به خودش انقدر گرسنگی می‌د�� تا پوست و استخوون بشه؟ احساس خشم سراپامو فراگرفت. آخرین شعله خشم و آخرین لرزش تنم خودشو نشون داد. «صورت من چه عیبی پیدا کرده؟» اون‌ج�� داشتم قدم می‌زد�� با سری که از خیلی از سرهای دور و اطرافم بهتر بود و مشت هام قدرتی داشتن که می‌تونست�� یه کارگر باراندازو با یه ضربه نقش زمین کنن. من در دل شهری مثل اسلو از گرسنگی اسکلت شده بودم! این کار اصلا معنی می‌داد�� اون هم منی که توی اصطبل خوابیده بودم و مثل اسب عصاری شب و روز جون کنده بودم، انقدر چیز خونده بودم که چشم‌ها�� سوشونو از دست داده بودن. اونوقت دست آخر چه نتیجه ای گرفته بودم؟ حتی بدکاره‌ها�� خیابون پا به فرار میذاشتن تا مجبور نباشن تو صورتم نگاه کنن. و حالا ماجرا داشت به آخر می‌رسید�� می‌شنوی�� چی میگم؟ به آخر می‌رسی��. مرده‌شو�� همه چیزو ببرن!.. از شدت خشم دندون‌هام�� به هم می‌سایید�� و همون‌طو�� که هق‌هقم�� سر داده بودم و ناسزا می‌گفتم�� داد و فریادم بلند بود و توجهی به عابرها نداشتم. یه بار دیگه تصمیم گرفتم تن‌م�� شکنجه بدم، به‌عم�� سرمو به تیرهای چراغ گاز می‌زدم�� ناخن‌هام�� توی دستم فرو می‌کرد�� و زبون‌م�� وحشیانه گاز می.زدم و وقتی آسیبی به خودم می‌رسوند�� مثل دیوونه ها شروع می‌کرد�� به خندیدن. 

دست آخر به خودم گفتم: «چه‌کا�� بکنم؟» بعد چندین بار توی پیاده‌ر�� پا زمین زدم و گفتم: «چه‌کا�� بکنم؟»

مردی که از کنارم می‌گذش�� با خنده گفت: «چرا معطلی؟ برو زندون.»