Å·±¦ÓéÀÖ

'Parade' is een expo met Rachel Cusk als curator. Er worden vier werken getoond - The Stuntman, The Midwife, The Diver en The Spy - die je eventueel kan beschouwen als een vierluik. In dat geval fungeert het derde luik als hoofdpaneel, daar het zich als afgerond geheel onderscheidt van de andere drie, die telkens uit twee, alternerende perspectieven bestaan. De verbeelde thema's zijn o.a. kunst en kunstenaarschap, familiebanden, het krijgen en hebben van kinderen, gender en de morele kwesties die combinaties daarvan met zich meebrengen; met 'geweld' in al zijn mogelijke vormen als rode draad.

Ik moest bij binnenkomst in deze Cusk-galerie wennen aan de alternerende structuur die in eerste instantie mijn lezersblik en vervolgens mijn gedachten fragmenteerde. Vooral omdat er heel wat gedachten, ideeën en overtuigingen in worden aangekaart en uitgedaagd. De fond van het filosofisch-sociologische canvas waarop Rachel Cusk haar scènes en dialogen schildert, bestaat uit vele, fijne grondlaagjes die je lees- en denkvermogen heerlijk op de proef stellen. Straf bijvoorbeeld, hoe ze in het eerste deel een autobiografische, gewelddadige Parijse ervaring verwerkte tot een literaire denkoefening.

In 'The Diver', het hoofdpaneel, vond ik de sfeer en het leesgenot terug van de Faye-Trilogy, die drie onvergetelijke boeken waarmee ik, diep onder de indruk, verliefd werd op Rachel Cusk. Deze 55 pagina's waren voor mij een boek op zich, waarin alle ingrediënten uit die triptiek opnieuw aanwezig waren: een ik-personage dat niet deelneemt, een setting die behalve uitgekiend ook achteloos ingenieus tot leven wordt gewekt, de betekenis van kunst en vooral: een tafelgesprek dat je als lezer uitdaagt en bij momenten doet duizelen, zowel qua taal als qua inhoud.

Daarmee pakte het laatste luik voor mij een beetje te abstract uit. Als een sluitstuk dat iets te zwaar is uitgevallen, waardoor het niet helemaal op zijn plaats hing. Ik wilde als het ware terugkeren naar de levendigheid van het hoofdpaneel, maar stond plots onherroepelijk bij de uitgang. In de tussentijd had ik mezelf echter heel wat existentiële vragen gesteld over bovengenoemde thema's. En opnieuw voelde ik me als lezer zowel uitgedaagd als beloond, waardoor ik trouw blijf aan mijn liefde voor Rachel Cusk, of althans voor haar werk, zelfs al vond ik deze niet over de hele lijn in balans ... of moet ik hem binnenkort nog eens herlezen om er meer uit te halen ...